فارسى آن را بگويد، صحيح نيست.
(مسأله 927): احتياط لازم است كه تكبيرة الاحرام نماز را به چيزى كه پيش از آن مىخواند مثلا به اقامه يا به دعائى كه پيش از تكبير مىخواند نچسباند.
(مسأله 928): اگر بخواهد الله اكبر را به چيزى كه پس از آن مىخواند مثلا به بسم الله الرحمن الرحيم بچسباند، بايد راء اكبر را پيش (ضمه) بدهد، ولى احتياط لازم است كه در نماز واجب نچسباند.
(مسأله 929): هنگام گفتن تكبيرة الاحرام بايد بدن آرام باشد، و اگر در حالى كه بدنش حركت دارد، عمدى تكبيرة الاحرام بگويد باطل است.
(مسأله 930): تكبير و حمد و سوره و ذكر و دعا را بايد طورى بخواند كه خودش بشنود، و اگر به سبب سنگينى يا كرى گوش يا سر و صداى زياد نمىشنود، بايد طورى بگويد كه اگر مانعى نباشد بشنود.
(مسأله 931): كسى كه لال است يا زبان او مرضى دارد كه نمىتواند الله اكبر را بگويد بايد به هر طورى كه مىتواند بگويد، و اگر هيچ نمىتواند بگويد، بنابر احتياط بايد در قلب خود بگذراند، و براى تكبير اشاره كند، و زبانش را هم اگر مىتواند حركت دهد.
(مسأله 932): مستحب است پس از تكبيرة الاحرام بگويد: يا محسن قد أتاك المسئ، وقد أمرت المحسن أن يتجاوز عن المسئ، أنت المحسن وأنا المسئ، به حق محمد وآل محمد، صل على محمد وآل محمد، وتجاوز عن قبيح ما تعلم مني.
(مسأله 933): مستحب است هنگام گفتن تكبير اول نماز و تكبيرهاى بين نماز دستها را تا مقابل گوشها بالا ببرد.
(مسأله 934): اگر شك كند كه تكبيرة الاحرام را گفته يا نه، چنانچه مشغول خواندن چيزى از قرائت شده، به شك خود اعتنا نكند، و اگر چيزى نخوانده بايد تكبير بگويد، و اگر مشغول خواندن ذكر مستحبى شده بنابر احتياط دوباره تكبير بگويد، ولى در اين صورت احوط آن است كه نماز را اعاده كند.