چهارم: نماز عصر و عشاء مستحاضه.
پنجم: كسى كه نمىتواند از بيرون آمدن بول يا مدفوع يا ريح خوددارى كند.
ششم: نماز عصر روز جمعه.
(مسأله 902): اگر براى نماز جماعتى اذان و اقامه گفته باشند، كسى كه با آن جماعت نماز مىخواند، براى نماز خود اذان و اقامه نگويد.
(مسأله 903): در جائى كه عده اى مشغول نماز جماعتند، يا نماز آنان تازه تمام شده و صفها به هم نخورده است، اگر انسان بخواهد فرادى يا با جماعت ديگرى كه بر پا مىشود نماز بخواند، بنابر احتياط با شش شرط اذان و اقامه از او ساقط مىشود:
اول: آن كه نماز جماعت در مسجد باشد، و گر نه ساقط شدن اذان و اقامه معلوم نيست.
دوم: آن كه براى نماز، اذان و اقامه گفته باشند.
سوم: آن كه نماز جماعت غير شيعه دوازده امامى و يا باطل نباشد.
چهارم: آن كه نماز او و نماز جماعت در يك جا باشد، پس اگر نماز جماعت داخل مسجد باشد و او بخواهد در بام مسجد نماز بخواند، ساقط نيست.
پنجم: آن كه نماز او و نماز جماعت هر دو اداء باشد.
ششم: آن كه وقت نماز او و نماز جماعت مشترك باشد، مثلا هر دو نماز ظهر يا هر دو نماز عصر بخوانند، يا نمازى كه به جماعت خوانده مىشود نماز ظهر باشد و او نماز عصر بخواند، يا او نماز ظهر بخواند و نماز جماعت نماز عصر باشد.
(مسأله 904): اگر در شرط سوم يعنى صحت نماز جماعت شك كند، اذان و اقامه از او ساقط است، ولى اگر در شرايط ديگر شك كند، احتياط مستحب آن است كه اذان و اقامه را به قصد رجاء بگويد.
(مسأله 905): مستحب است هنگام شنيدن اذان و اقامه ديگرى هر قسمتى را كه مىشنود آهسته تكرار كند.