(مسأله 906): كسى كه اذان و اقامه ديگرى را شنيده باشد، چه با او تكرار كرده يا نه، چنانچه اذان گو اهليت اقتدا داشته و بين آن اذان و اقامه و نمازى كه مى خواهد بخواند زياد فاصله نشده است، مىتواند براى نماز خود اذان و اقامه نگويد.
(مسأله 907): اگر مرد اذان زن را با قصد لذت بشنود، اذان او ساقط نمىشود، بلكه اگر قصد لذت هم نداشته باشد ساقط نيست.
(مسأله 908): اذان و اقامه نماز جماعت را بايد مرد بگويد، ولى در نماز جماعت زنان اذان و اقامه زن كافى است.
(مسأله 909): اقامه را پس از اذان، در حال ايستادن، رو به قبله، و با طهارت از حدث (با وضو يا غسل يا تيمم) بايد گفت.
(مسأله 910): اگر كلمات اذان و اقامه را بدون ترتيب بگويد، مانند اين كه حي على الفلاح را پيش از حي على الصلاة بگويد، بايد از جائى كه ترتيب به هم خورده دوباره بگويد.
(مسأله 911): مستحب است بين اذان و اقامه به دو ركعت نماز يا اندكى نشستن و يا يك سجده بجا آوردن و يا يك قدم برداشتن و خواندن دعاهاى مأثوره، فاصله دهد، و اگر بين آنها بقدرى فاصله دهد كه اذانى را كه گفته اذان اين اقامه حساب نشود، مستحب است دوباره اذان بگويد. و بهتر است در نماز صبح به فاصله يك سجده و دعاى آن اكتفا شود.
(مسأله 912): اذان و اقامه بايد به عربى صحيح گفته شود، پس اگر به عربى غلط بگويد، يا به جاى حرفى حرف ديگر، و يا مثلا ترجمه آن را به فارسى بگويد، صحيح نيست.
(مسأله 913): اذان و اقامه بايد پس از داخل شدن وقت نماز گفته شود، و اگر فراموش كرده يا عمدى پيش از وقت بگويد باطل است.
(مسأله 914): اگر پيش از گفتن اقامه شك كند كه اذان گفته يا نه، بايد اذان را بگويد، ولى اگر مشغول اقامه شده و شك كند كه اذان گفته يا نه، گفتن اذان