كرده يا نه، نمازش صحيح نيست هر چند معلوم نشود كه نجس است.
(مسأله 793): اگر لباس را آب بكشد و يقين كند كه پاك شده و با آن نماز بخواند، و پس از نماز بفهمد پاك نشده، احتياط واجب اعاده نماز است.
(مسأله 794): اگر خونى در بدن يا لباس خود ببيند و يقين كند كه از خونهاى نجس نيست، مانند خون پشه، ولى پس از نماز بفهمد از خونهايى بوده كه نمىشود با آنها نماز خواند، احتياط واجب اعاده نماز است.
(مسأله 795): اگر يقين كند خونى كه در بدن يا لباس او است خون زخم و دمل و مانند آن است كه نماز با آن صحيح است، ولى پس از نماز بفهمد خونى بوده كه نماز با آن باطل است، نمازش صحيح است.
(مسأله 796): هر گاه فراموش كند چيزى نجس است، و بدن يا لباسش با رطوبت به آن برسد، و در حال فراموشى نماز بخواند، و پس از نماز يادش بيايد، احتياط واجب اعاده نماز است. و اگر جائى از اعضاى وضو يا بدن با رطوبت به چيزى كه نجس بودن آن را فراموش كرده برسد و بدون آب كشيدن آن غسل كند يا وضو بگيرد و نماز بخواند، غسل يا وضو و نمازش باطل است.
(مسأله 797): كسى كه تنها يك لباس داشته، و بدن و لباسش نجس شود، و به اندازه آب كشيدن يكى از آنها آب دارد، چنانچه نجاست بدن و لباس از نظر حكم يكسان باشد، و نتواند بدون لباس نماز بخواند، بايد بدن را آب كشيده و با لباس نجس نماز بخواند.
(مسأله 798): كسى كه جز لباس نجس لباسى ندارد، و از يافتن لباس پاك تا آخر وقت مأيوس است، بايد با لباس نجس نماز بخواند.
(مسأله 799): كسى كه دو لباس دارد و مى داند يكى از آنها بدون تعيين، نجس است، در وسعت وقت بايد با هر كدام يك نماز بخواند، مثلا براى نماز ظهر و عصر با هر كدام يك نماز ظهر و يك نماز عصر بجا آورد; ولى اگر وقت تنگ است، با هر كدام نماز بخواند كافى است، و احوط اعاده در خارج وقت است.
شرط دوم: پوشش نمازگزار بايد مباح باشد.