مقدارى كه در وضو شسته مىشود و دستها تا مچ و روى پاها تا مچ پا لازم نيست، اما براى يقين به پوشاندن مقدار واجب، بايد مقدارى از اطراف صورت و قدرى پائين‌تر از مچها را هم بپوشاند.
(مسأله 775): هنگام قضاى سجده يا تشهد فراموش شده، همچون حال نماز بايد خود را بپوشاند، و احتياط واجب آن است كه هنگام بجا آوردن سجده سهو نيز خود را بپوشاند.
(مسأله 776): كسى كه عمدى يا از روى ندانستن وظيفه بر اثر تقصير، عورتش را در نماز نپوشاند، نمازش باطل است.
(مسأله 777): نماز گزارى كه ميان نماز فهميد عورتش پيدا شده، بنابر احتياط واجب بايد نماز را تمام كرده و دوباره بخواند; ولى اگر پس از نماز بفهمد كه در نماز عورتش پيدا بوده، نمازش صحيح است، و نيز اگر در ميان نماز بفهمد كه قبلا عورتش پيدا بوده، چنانچه الان پوشيده باشد.
(مسأله 778): اگر لباس در حال ايستادن عورت را مىپوشاند، ولى ممكن است در حال ديگر مانند ركوع و سجود نپوشاند، چنانچه در آن حال عورت خود را به وسيله اى بپوشاند، نمازش صحيح است، ولى احتياط مستحب آن است كه با آن لباس نماز نخواند.
(مسأله 779): كسى كه پوشاك ندارد مىتواند در نماز خود را به علف و برگ درختان بپوشاند.
(مسأله 780): انسان در حال ناچارى مىتواند در نماز خود را با گل بپوشاند، و احوط اعاده نماز با ايماء و اشاره ركوع و سجود است.
(مسأله 781): هر گاه پوششى براى نماز ندارد چنانچه احتمال دهد كه پيدا مىكند، احتياط واجب آن است كه نماز خود را تأخير بيندازد، و اگر چيزى نيافت، در آخر وقت مطابق وظيفه اش نماز بخواند.
(مسأله 782): كسى كه براى پوشاندن خود در نماز حتى برگ درخت و علف و گل ولجن هم ندارد، و گودالى كه در آن نماز بخواند هم نيست، و احتمال