در اين صورت هر كه شرط كرده ارث مىبرد.
(مسأله 2354): زنى كه متعه شده گرچه نداند كه حق خرجى و هم خوابى ندارد عقد او صحيح است، و براى ندانستنش، حقى به شوهر پيدا نمىكند.
(مسأله 2355): زنى كه متعه شده چنانچه بى اجازه شوهر از خانه بيرون رود، و بر اثر آن حق شوهر ضايع شود، بيرون رفتن او از خانه حرام است، و بنابر احتياط چنانچه حق شوهر هم ضايع نشود بى اجازه او از خانه خارج نگردد.
(مسأله 2356): اگر زنى مردى را وكيل كند كه به مدت و مبلغ معين او را براى خود متعه نمايد، چنانچه مرد او را به عقد دائم خود در آورد، يا به غير از مدت يا مبلغى كه معين شده او را متعه كند، وقتى آن زن فهميد، اگر اجازه نمايد آن عقد صحيح و گر نه باطل است.
(مسأله 2357): براى محرم شدن، پدر يا جد پدرى مىتواند دختر نا بالغ خود را يك ساعت يا بيشتر به عقد كسى در آورد، ولى بايد آن عقد براى دختر نفعى و مصلحتى داشته باشد و مدت آن به قدرى باشد كه قابليت استمتاع زوج از او حاصل گردد، و اما اگر براى پسر نا بالغ جهت محرم شدن در زمانى كه به طور كلى قابليت استمتاع ندارد زنى را عقد نمايند محل اشكال است.
(مسأله 2358): اگر پدر يا جد پدرى، طفل خود را كه در محل ديگرى است و نمى داند زنده است يا مرده، براى محرم شدن به عقد كسى در آورد، چنانچه زمان زوجيت قابل استمتاع از معقوده باشد، بر حسب ظاهر محرم بودن حاصل مىگردد، و چنانچه بعد معلوم شود كه هنگام عقد، آن دختر زنده نبوده عقد باطل است، و كسانى كه به سبب عقد ظاهرا محرم شده بودند نامحرمند.
(مسأله 2359): اگر مرد مدت متعه زن را ببخشد، چنانچه با او نزديكى كرده بايد همه آنچه را كه قرار گذاشته به او بدهد، و اگر نزديكى نكرده واجب است نصف مهر را بدهد، و احتياط مستحب آن است كه همه مهر را بدهد.
(مسأله 2360): مرد مىتواند زنى را كه متعه او بوده و هنوز عده اش تمام نشده به عقد دائم خود در آورد، يا اين كه دوباره متعه نمايد.