پيامبر اكرم (صلى الله عليه وآله) سؤال شد: كدام دارائى خوب است؟ فرمودند: زراعتى است كه كسى آن را كشت كند، و پرورش دهد، و حق (شرعى) آن را روز برداشت محصول ادا نمايد. و نيز از آن حضرت روايت آمده كه فرمودند: كشاورزان گنجينه هاى مردمند كه چيزهاى پاكيزه مىكارند، تا خداوند آنها را از دل خاك بيرون مىآورد، و روز قيامت نيكوترين مقام و برترين منزلت را خواهند داشت; آنها را به عنوان بركت داران خواهند خواند. و در حديث ديگر فرمودند: عملى حلال‌تر و پاكيزه تر از درختكارى نيست. و در روايت ديگر است: خداوند براى پيغمبران خويش زراعت و كشت زمين را اختيار فرمود. و در حديثى آمده:
خداوند روزى انبياء خويش را در زراعت و دامپرورى قرار داد.
(مسأله 2160): بهترين راه شركت در زراعت آن است كه زارع را در نماء و محصول به صورت مشاع به مقدار ثلث يا ربع يا نصف شريك كند.
(مسأله 2161): مزارعه چند شرط دارد:
اول: آن كه صاحب زمين به زارع بگويد زمين را براى زراعت به تو واگذار كردم و زارع هم بگويد قبول كردم، يا بى حرف زدن مالك زمين را به زارع به قصد زراعت واگذار كند و زارع قبول نمايد، و بنابر احتياط واجب مالك و زارع نمىتوانند معامله را به هم بزنند.
دوم: صاحب زمين و زارع هر دو بالغ و عاقل باشند، و با قصد و اختيار خود مزارعه را انجام دهند، و سفيه نباشند يعنى مال خود را در كارهاى بيهوده مصرف نكنند، و محجور از تصرف در مال خود هم نباشند.
سوم: مالك و زارع از تمام محصول زمين ببرند پس اگر مثلا شرط كنند كه آنچه اول يا آخر مىرسد، مال يكى از آنان باشد مزارعه باطل است.
چهارم: سهم هر كدام نصف يا ثلث محصول و مانند آن باشد، پس اگر مالك بگويد در اين زمين زراعت كن و هر چه مىخواهى به من بده صحيح نيست، و همچنين است اگر مقدار معينى از حاصل را - مانند ده من - تنها براى زارع يا مالك قرار دهند.