اينها مىرساند، چنانچه از شأن او زيادتر نباشد و زياده روى هم نكرده، خمس ندارد.
(مسأله 1717): مالى را كه شخص به مصرف نذر و كفاره مىرساند، جزء مخارج ساليانه است، و نيز مالى را كه به كسى مىبخشد يا جايزه مىدهد چنانچه در راه حرام و نيز بيش از شأن او نباشد، از مخارج ساليانه حساب مىشود.
(مسأله 1718): كسى كه نمىتواند جهيزيه دختر را يك جا تهيه كند، چنانچه در بين سال از منافع آن سال جهيزيه اى بخرد وبيش از شأنش نباشد لازم نيست خمس آن را بدهد.
(مسأله 1719): مالى را كه خرج سفر حج و زيارتهاى ديگر مىكند از مخارج سالى حساب مىشود كه در آن سال خرج كرده، و اگر سفر او تا مقدارى از سال آينده طول بكشد، آنچه در سال آينده خرج مىكند لازم نيست خمس آن را بدهد.
(مسأله 1720): كسى كه از كسب و تجارت فائده اى برده، اگر مال ديگرى هم دارد كه خمس آن واجب نيست، مىتواند مخارج سالش را تنها از فائده كسبش حساب كند.
(مسأله 1721): آذوقه اى كه براى مصرف سالش از منافع كسبش خريده، و پايان سال زياد مىآيد بايد خمس آن را بدهد، و اگر بخواهد قيمت آن را بدهد، چنانچه قيمتش از هنگام خريدن افزايش يافته، بايد قيمت پايان سال را حساب كند.
(مسأله 1722): اگر از منفعت كسب پيش از پرداخت خمس اثاثيه اى براى منزل بخرد، چنانچه بعدا از آن بى نياز شود و زائد بر مخارج سال باشد و ديگر به آن محتاج نگردد بايد خمس آن را بدهد. و هم چنين است زيور آلات زنانه، چنانچه صورتى كه وقت زينت كردن زن با آنها گذشته باشد و ديگر به كار نبرد و زائد بر مؤنه باشد.
(مسأله 1723): اگر در يك سال منفعتى نبرد نمىتواند مخارج آن سال را از