بخواند، نبايد روزه بگيرد، و مسافرى كه نمازش را تمام مىخواند مانند آن كه شغلش مسافرت، يا سفر او سفر معصيت است، بايد در سفر روزه بگيرد.
(مسأله 1663): مسافرت در ماه رمضان اشكال ندارد، ولى مسافرت براى فرار از روزه مكروه است، و هم چنين است سفر پيش از روز بيست و چهارم در ماه رمضان، مگر اين كه سفر براى حج يا عمره يا به سبب ضرورتى باشد.
(مسأله 1664): اگر غير روزه ماه رمضان روزه معين ديگرى بر شخص واجب باشد - مانند اين كه نذر كرده روز معينى را روزه بگيرد - بنابر احتياط لازم تا ناچار نشود در آن روز مسافرت نكند، و اگر در سفر باشد، چنانچه ممكن است قصد كند كه ده روز در جائى بماند و آن روز را روزه بگيرد، و اگر روزه نگيرد لازم است روزه آن روز را قضا كند.
(مسأله 1665): اگر نذر كند روزه بگيرد و روز آن را معين نكند، نمىتواند آن را در سفر بگيرد، ولى چنانچه نذر كند كه روز معينى را در سفر روزه بگيرد، بايد آن را در سفر بجا آورد. و نيز اگر نذر كند روز معينى را چه مسافر باشد يا نباشد روزه بگيرد، بايد آن روز را هر چند مسافر باشد روزه بگيرد.
(مسأله 1666): مسافر مىتواند براى حاجت خواستن سه روز در مدينه طيبه روزه مستحبى بگيرد، و احوط اين است كه آن سه روز روزهاى چهارشنبه و پنجشنبه و جمعه باشد.
(مسأله 1667): كسى كه نمىداند روزه مسافر باطل است و در سفر روزه بگيرد و در بين روز حكم را بفهمد، روزه اش باطل مىشود، و اگر تا مغرب نفهمد روزه اش صحيح است.
(مسأله 1668): اگر فراموش كند كه مسافر است، يا فراموش كند كه روزه مسافر باطل مىباشد و در سفر روزه بگيرد، روزه او باطل است.
(مسأله 1669): اگر روزه دار بعد از ظهر مسافرت نمايد، بايد روزه خود را تمام كند، و اگر پيش از ظهر مسافرت كند، وقتى به حد ترخص برسد مىتواند افطار نمايد.