بى اجازه او بردارد، و بدون اعراض او تملك كند، و اگر صاحب آن را نتوان معلوم كرد و در حرم مكه پيدا نشده مىتواند به قصد اين كه ملك خودش است بردارد و واجب است كه هر وقت صاحبش پيدا شد، چنانچه تلف نشده خود مال را و اگر تلف شده بنابر احتياط واجب عوض آن را به او بدهد.
(مسأله 2488): هر گاه چيزى كه پيدا كرده داراى نشانه اى است كه به سبب آن مىتواند صاحبش را پيدا كند، هر چند بداند صاحب آن سنى يا كافرى است كه اموالش محترم است، چنانچه قيمت آن چيز به مقدار يك درهم برسد بايد از روزى كه آن را پيدا كرده تا يك سال در محل اجتماع مردم و هر جا كه احتمال داده شود كه صاحبش پيدا مى شود، اعلان كند.
(مسأله 2489): اگر شخص خودش نخواهد اعلان كند، مىتواند به شخص مطمئنى بگويد كه از طرف او اعلان نمايد.
(مسأله 2490): اگر تا يك سال اعلان كند و صاحب مال پيدا نشود، چنانچه آن مال را در غير حرم مكه پيدا كرده مىتواند آن را براى خود بردارد، يا براى صاحبش نگهدارى كند كه هر گاه پيدا شد به او بدهد يا از طرف صاحبش به فقراء صدقه بدهد، و اگر آن مال را در حرم پيدا كرده احتياط واجب آن است كه صدقه بدهد.
(مسأله 2491): اگر پس از اعلان به مدت يك سال صاحب مال پيدا نشد، و مال را براى صاحبش نگهدارى كرد ولى از بين رفت، چنانچه در نگهدارى آن كوتاهى نكرده و تعدى يعنى زياده روى هم ننموده ضامن نيست، ولى اگر براى خود برداشته باشد و صاحب آن پيدا شود ضامن است، و اگر از طرف صاحبش صدقه داده باشد صاحبش مخير است بين آن كه به صدقه راضى شده يا عوض مالش را مطالبه كند، و ثواب صدقه براى صدقه دهنده باشد.
(مسأله 2492): يابنده مال اگر عمدى به دستورى كه گذشت اعلان نكند، معصيت كرده، و باز هم واجب است اعلان كند.
(مسأله 2493): اگر ديوانه يا بچه نا بالغ چيزى پيدا كند، ولى او مىتواند