اعلان نمايد، و پس از آن براى او تملك يا از طرف صاحبش صدقه بدهد، و بهتر آن است آنچه براى ديوانه و بچه اصلح است اختيار نمايد.
(مسأله 2494): اگر يابنده در بين سالى كه اعلان مىكند، از يافتن صاحب مال نا اميد شود و بخواهد آن را صدقه بدهد يا تملك نمايد اشكال دارد.
(مسأله 2495): اگر در بين سالى كه اعلان مى كند مال از بين برود، چنانچه در نگهدارى آن كوتاهى يا تعدى يعنى زياده روى نموده باشد، بايد عوض آن را به صاحبش بدهد، و اگر كوتاهى نكرده و زياده روى هم ننموده باشد، چيزى بر او واجب نيست.
(مسأله 2496): اگر مال داراى نشانه اى كه قيمت آن به يك درهم مىرسد را در جائى پيدا كند كه معلوم است به سبب اعلان، صاحب آن پيدا نمىشود، مىتواند از روز اول آن را از طرف صاحبش به فقراء صدقه بدهد، و لازم نيست تا پايان يك سال صبر كند.
(مسأله 2497): اگر چيزى را پيدا كند و به خيال اين كه مال خود او است بردارد، سپس فهميد مال خودش نبوده، بايد تا يك سال اعلان نمايد، و هم چنين است اگر با دست يا پاى خود به چيزى كه گمشده بزند و آن را از جاى خودش حركت دهد.
(مسأله 2498): لازم نيست هنگام اعلان، جنس چيزى را كه پيدا كرده بگويد، بلكه همين كه در نظر عرف تعريف گفته شود كافى است، مانند اين كه بگويد كتابى يا فرشى پيدا كرده ام.
(مسأله 2499): اگر شخصى مالى را بيابد و ديگرى بگويد مال من است و نشانه هاى آن را بگويد، در صورتى بايد به او بدهد كه اطمينان دارد مال او است و لازم نيست نشانه هائى را كه بيشتر اوقات صاحب مال هم متوجه آنها نيست بگويد.
(مسأله 2500): اگر قيمت مال يافته شده به يك درهم برسد، چنانچه اعلان نكند و در مسجد يا جاى ديگرى كه محل اجتماع مردم است بگذارد و آن چيز از