آنان برساند، و هم چنين است خمس دادن به او تا در نفقات غير واجبه اش صرف نمايد.
(مسأله 1783): چنانچه مخارج سيد يا سيده اى كه همسرش نيست بر او واجب باشد، نمىتواند خوراك و پوشاك و ساير نفقات واجبه او را از خمس بدهد، ولى اگر مقدارى خمس به او بدهد كه به مصرف ديگرى - غير از نفقات واجبه - برساند اشكال ندارد.
(مسأله 1784): به سيد فقيرى كه مخارجش بر ديگرى واجب است و او نمىتواند مخارج آن سيد را بدهد يا دارد و نمى دهد، مىتوان خمس داد.
(مسأله 1785): احتياط لازم است كه بيشتر از مخارج يك سال به يك سيد فقير خمس ندهند.
(مسأله 1786): اگر در شهر محل سكونت شخص، سيد مستحقى نباشد و يقين يا اطمينان دارد كه بعدا نيز پيدا نمىشود، يا نگهدارى خمس تا يافتن مستحق ممكن نيست بايد خمس را به شهر ديگرى ببرد و به مستحق برساند، ولى بنابر احتياط لازم نمىتواند مخارج بردن آن را از خمس بردارد، و اگر خمس از بين برود، چنانچه در نگهدارى آن كوتاهى كرده بايد عوض آن را بدهد، و اگر كوتاهى نكرده چيزى بر او واجب نيست.
(مسأله 1787): هر گاه در شهر خودش مستحقى نباشد هر چند يقين يا اطمينان دارد كه مىيابد و نگهدارى خمس تا يافتن مستحق ممكن باشد، مىتواند خمس را به شهر ديگرى ببرد، و اگر در نگهدارى آن كوتاهى نكند و تلف شود نبايد چيزى بدهد - اگر چه احتياط مستحب است -، ولى نمىتواند مخارج بردن آن را از خمس بردارد.
(مسأله 1788): اگر در شهر خودش مستحق باشد، باز هم مىتواند خمس را به شهر ديگرى ببرد و به مستحق اولى وافضل برساند، ولى مخارج بردن آن را بايد از خودش بدهد، و چنانچه خمس از بين برود، هر چند در نگهدارى آن كوتاهى نكرده ضامن است.