كه وقت شده، و شك كند كه آنچه از نماز خوانده در وقت بوده يا نه، نمازش صحيح است.
(مسأله 732): اگر وقت نماز به اندازه اى تنگ باشد كه با انجام برخى مستحبات مقدارى از آن پس از وقت خوانده مىشود، بايد آن مستحب را انجام ندهد; مانند اين كه با خواندن قنوت مقدارى از نماز پس از وقت خوانده مىشود، پس نبايد قنوت را بخواند.
(مسأله 733): كسى كه به اندازه خواندن يك ركعت نماز وقت دارد، بايد با نيت اداء نماز بخواند، ولى نبايد عمدى نماز را تا اين هنگام تأخير بيندازد.
(مسأله 734): غير مسافرى كه تا غروب آفتاب به اندازه پنج ركعت نماز خواندن وقت دارد، بايد هم نماز ظهر و هم عصر را بخواند، و اگر كمتر وقت دارد بايد تنها نماز عصر را بخواند، سپس نماز ظهر را قضا كند. و نيز چنانچه تا نيمه شب به اندازه خواندن پنج ركعت وقت دارد، بايد نماز مغرب و عشاء را بخواند، و اگر كمتر وقت دارد بايد تنها عشاء را بخواند، سپس مغرب را بخواند، و در نماز مغرب تا يك ركعت به فجر وقت باقى است، بنابر احتياط لازم نبايد نيت اداء و قضا كند.
(مسأله 735): مسافرى كه تا غروب آفتاب به اندازه خواندن سه ركعت نماز وقت دارد، بايد نماز ظهر و عصر را بخواند، و اگر كمتر وقت دارد بايد تنها عصر را خوانده سپس نماز ظهر را قضا كند، و اگر تا نيمه شب به مقدار خواندن چهار ركعت نماز وقت دارد، بايد نماز مغرب و عشاء را بخواند، و اگر كمتر وقت دارد بايد اول عشاء را سپس مغرب را بدون نيت اداء و قضا بخواند، و چنانچه پس از خواندن عشاء معلوم شود كه از وقت به مقدار يك ركعت يا بيشتر به نيمه شب مانده است، بايد زود نماز مغرب را به نيت اداء بخواند.
(مسأله 736): مستحب است مسلمان نماز را در اول وقت آن بخواند كه در احاديث به آن بسيار سفارش شده، و هر چه به اول وقت نزديكتر باشد بهتر است، مگر آن كه تأخير آن از جهتى بهتر باشد، مثلا صبر كند كه به جماعت نماز بخواند.