(مسأله 2205): هر وقت بدهكار بدهى خود را بدهد، چنانچه قرض مدت دار نبوده طلبكار بايد قبول نمايد، و اگر مدت داشته بنابر احتياط واجب بايد قبول كند.
(مسأله 2206): اگر در صيغه قرض براى پرداخت آن مدت گذاشته شده احتياط لازم است كه طلبكار پيش از پايان آن مدت طلب خود را مطالبه نكند، ولى اگر مدت ندارد طلبكار هر وقت بخواهد مىتواند طلب خود را مطالبه نمايد.
(مسأله 2207): اگر طلبكار طلبش را مطالبه كند، چنانچه بتواند بدهى خود را بدهد، بايد فورى آن را بپردازد، و چنانچه دير كند گناهكار است.
(مسأله 2208): اگر بدهكار غير از خانه اى كه در آن نشسته و اثاثيه منزل و چيزهاى ديگرى كه به آنها نيازمند است، چيزى ندارد، طلبكار نمىتواند طلب خود را از او مطالبه نمايد، بلكه بايد صبر كند تا بتواند بدهى خود را بدهد.
(مسأله 2209): كسى كه بدهكار است و نمى تواند بدهى خود را بدهد چنانچه بتواند كاسبى كند و مايه توهين و خوارى او نشود واجب است كه كسب كند و بدهيش را بدهد.
(مسأله 2210): كسى كه به طلبكارش دسترسى ندارد، چنانچه اميد نداشته باشد كه او را پيدا كند و احتمال مرگ او را ندهد، ورثه او را هم نشناسد بايد طلبش را از طرف صاحبش به فقير بدهد. و بنابر احتياط واجب از حاكم شرع اجازه بگيرد. و اگر طلبكار او سيد نباشد، احتياط لازم است كه طلب او را به سيد فقير ندهد.
(مسأله 2211): اگر مال ميت بيش از هزينه واجب كفن و دفن و بدهى او نباشد، بايد مالش را به همين مصرفها برسانند و به وارث او چيزى نمىرسد.
(مسأله 2212): اگر كسى مقدارى پول طلا يا نقره قرض كند و قيمت آن كم شود، چنانچه همان مقدار را كه گرفته بپردازد كافى است، و اگر قيمت آن زيادتر گردد، لازم است همان مقدار را كه گرفته دوباره بدهد. ولى در هر دو صورت اگر بدهكار و طلبكار به غير آن راضى شوند اشكال ندارد.