(مسأله 612): مخارج محكم كردن قبر در صورت لزوم و نيز مخارج انداختن به دريا را مىتوان از اصل مال ميت برداشت.
(مسأله 613): زن كافره ميتى كه بچه در شكم او مرده يا هنوز روح در بدنش نيامده، چنانچه پدر بچه مسلمان باشد، بايستى در قبر به پهلوى چپ پشت به قبله خوابانده شود تا صورت بچه به سمت قبله باشد.
(مسأله 614): دفن مسلمان در قبرستان كفار - اهل كتاب و غير آنها -، و دفن كافر در قبرستان مسلمانان جايز نيست.
(مسأله 615): دفن مسلمان در جائى كه بى احترامى به او است، مانند جاى ريختن خاكروبه و كثافت، جايز نيست.
(مسأله 616): دفن ميت در جاى غصبى و در زمينى كه براى غير دفن كردن وقف شده - مانند مسجد - جايز نيست.
(مسأله 617): دفن ميت در قبر مرده ديگر جايز نيست، مگر آن كه قبر كهنه شده و ميت قبلى به كلى از بين رفته باشد.
(مسأله 618): چيزى كه از ميت جدا مىشود، هر چند مو و ناخن و دندانش باشد، بنابر احتياط لازم بايد با او دفن شود. و دفن ناخن و دندانى كه هنگام زندگى از انسان جدا مىشود مستحب است.
(مسأله 619): چنانچه بيرون آوردن كسى كه در چاه مرده ممكن نباشد، بايد در چاه را بسته و همان چاه را قبر او قرار دهند، مگر آن كه صاحب آن چاه راضى نباشد، يا مانع ديگرى هست، و يا دفن در چاه هتك حرمت او مىباشد.
(مسأله 620): هر گاه بچه در شكم مادر بميرد و ماندنش در رحم براى مادر خطر داشته باشد، بايد به آسانترين راه او را بيرون آورد.
(مسأله 621): هر گاه مادر مرده و بچه در شكمش زنده است، هر چند اميدى به زنده ماندن طفل را نباشد، بايد بچه را در آورده و دوباره شكم مادر دوخته شود.