ستوده و كمالات ذاتى و فضائل نفسانى را در خود جمع نموده است. اما از جهت ثواب از اين روست كه ثواب نتيجه عبادت است و با كم و زياد شدن آن كم و زياد مى گردد، و چون آن حضرت عابد ترين است پس ثوابش از همه بيشتر است. و اگر او را عبادتى نبود جز همان ضربتى كه در جنگ خندق بر فرق عمرو بن عبدود كوفت و پيامبر صلى الله عليه و آله و سلم فرمود: (اين ضربت از عبادت جن و انس برتر است) براى اثبات اين مطلب كافى بود چه رسد به ساير عبادتهاى او كه در دفاتر نگنجد و كتابها و طومارها شمار آن نتوانند كرد. (1) 17 - علامه مظفر رحمه الله گويد: در در المنثور از ديلمى در مسند الفردوس با سند از على عليه السلام روايت كرده كه فرمود: از پيامبر صلى الله عليه و آله و سلم درباره اين آيه: فتلقى آدم من ربه كلمات فتاب عليه. (2) پرسيدم، فرمود: (خداوند آدم را به هند فرود آورد.. تا آن كه جبرئيل را نزد او فرستاد و فرمود: بگو: (خداوندا، به حق محمد و آل محمد از تو درخواست مى كنم، تو منزهى، جز تو معبودى نيست، من بد كردم و به خود ستم روا داشتم، مرا بيامرز كه تويى بسيار بخشنده و مهربان. خداوندا، به حق محمد و آل محمد از تو درخواست مى كنم، تو منزهى، جز تو معبودى نيست، من بد كردم و به خود ستم روا داشتم، توبه مرا بپذير كه تو بس توبه پذير و مهربانى). اين بود كلماتى كه آدم از خدا دريافت كرد).
دلالت اين آيه با تفسير آن توسط اين گونه اخبار بر امامت اميرمؤمنان عليه السلام روشن تر از آن است كه نيازمند به توضيح باشد، زيرا توسل شيخ انبيا به محمد و آل او عليهم السلام كه به تعليم خداى سبحان صورت گرفته است با توجه به اين كه آنان در آخر الزمان وجود مى يافته اند و چشم پوشى از پيامبران بزرگى كه در اين فاصله