فصل 20 آمرزش و بخشش امام على عليه السلام 1 - پس از آن كه ابن ملجم مرادى - لعنه الله - بر آن حضرت ضربت زد، امام عليه السلام هنگام چنين وصيت فرمود: وصيت من به شما آن است كه براى خدا شريك نگيريد، و سنت محمد صلى الله عليه و آله و سلم را تباه نسازيد، اين دو ستون را برپا داشته و اين دو چراغ فروزان را روشن نگاه داريد كه در آن صورت هيچ نكوهشى بر شما نخواهد بود.
من ديروز يار شما بودم و امروز مايه عبرت شما گشته ام و فردا از شما جدا خواهم شد، اگر زنده ماندم خود ولى دم خود هستم، و اگر بميرم مرگ وعده گاه من است، و اگر ببخشم اين گذشت مايه تقرب من به خدا و حسنه اى براى شماست، پس گذشت كنيد آيا نمى خواهيد كه خدا هم شما را بيامرزد؟ به خدا سوگند، پيكى از مرگ سراغم نيايد كه ناخوشايندش بدارم، و سفيرى از مرگ از راه نرسد كه ناپسندش دارم، و داستان من داستان كسى است كه شبانگاه در جستجوى آب بوده و بدان دست يافته و در طلب چيزى بوده و اينك به خواسته خود رسيده است، و پاداشهايى كه نزد خداست براى نيكان بسى بهتر است. (1)