نيست و تو محمد رسول خدا هستى؟ فرمود: اى جابر، اين گواهى كلمه اى است كه با گفتن آن خود را از اين كه خونشان ريخته شود و اموالشان به تصرف ديگران در آيد و با دست خود با حال سرافكندگى جزيه دهند، حفظ مى كنند (1) (اما در قيامت پاداشى نخواهند داشت و كافر بر انگيخته مى شوند).
گفتار عالمان شيعه درباره كفر دشمنان على عليه السلام 1 - خورشيد فقاهت و دين، شهيد ثانى - رفع الله درجته - پس از بحثى در حقيقت ايمان، گويد: از آنچه گذشت دانستى كه تصديق به امامت امامان عليهم السلام نزد اين طائفه از اماميه از اصول ايمان است چنان كه ضرورى مذهب آنان است، و محقق طوسى رحمه الله (در آنچه گذشت) به نقل آن از آنان تصريح نمود. و شك نيست كه چيزى كه جزء چيز ديگرى است با از ميان رفتن اصل آن از ميان مى رود مانند مسأله مورد بحث ما، از اين رو لازم مى آيد حكم به كفر كسى كه تصديق مذكور (تصديق به امامت) براى وى محقق نگرديده باشد گرچه به شهادتين اقرار داشته باشد...
برخى گفته اند: اين حكم منافات دارد با اين كه شما مى گوييد اقرار كننده به شهادتين مسلمان است و كافر نيست.
پاسخ آن است كه منافاتى ميان اين دو حكم نيست. زيرا ما حكم مى كنيم كه آن كس كه تصديق مذكور را ندارد در نفس الامر كافر است و در ظاهر مسلمان است. بنابر اين موضوع اين دو حكم مختلف است و منافاتى در ميان نيست.
- سپس گفته است: - مراد از اين كه ظاهرا مسلمان است آن است كه بيشتر احكام شرعى بر آن مترتب است. حاصل آن كه: شارع اقرار به شهادتين را نشانه صحت