مى كند نماز را شكسته بخواند.
مسأله 1313 - كسى كه براى معصيت سفر نكرده، اگر در بين راه قصد كند كه بقيهء راه را براى معصيت برود، بايد نماز را بعد از آن كه شروع به سير و رفتن كرد تمام بخواند، و نمازهايى را كه شكسته خوانده، در صورتى كه مقدار گذشته مسافت بوده صحيح است، و اگر نه بنابر احتياط واجب در وقت اعاده و در خارج وقت قضا نمايد.
شرط ششم: آن كه از كسانى نباشد كه خانه به دوشند، مانند صحرا نشينهايى كه در بيابانها گردش مى كنند و هر جا آب و خوراك براى خود و احشامشان پيدا كنند مىمانند، و بعد از چندى به جاى ديگر مى روند، و چنين كسانى كه خانه و لوازم زندگيشان هر جا بروند با خودشان هست، بايد نماز را تمام بخوانند.
مسأله 1314 - اگر يكى از صحرا نشينها براى پيدا كردن منزل و چراگاه حيواناتش سفر كند، اگر چادر و لوازم زندگيش همراهش باشد، نمازش تمام است، و اگر نه نماز را شكسته بخواند.
مسأله 1315 - اگر صحرانشين براى زيارت يا حج يا تجارت و مانند اينها مسافرت كند، بايد نماز را شكسته بخواند.
شرط هفتم: آن كه شغل او مسافرت نباشد، بنابراين شتردار و راننده و كشتيبان و مانند اينها، اگر چه براى بردن اثاثيهء منزل خود مسافرت كنند، بايد نماز را تمام بخوانند، و مدار بر اين است كه عرفا بگويند شغلش سفر است، مثلا بگويند كار او رانندگى يا ساربانى است.
و همچنين بايد شغل او هم در سفر نباشد، مانند كسى كه اقامتش در جايى است و كارش - از قبيل تجارت و تدريس و طبابت - در جاى ديگرى است به طورى كه اكثر ايام يا روز در ميان - مثلا - براى انجام كار سفر مى كند.
مسأله 1316 - كسى كه شغلش مسافرت است، اگر براى كار ديگرى مانند زيارت يا حج مسافرت كند، بايد نماز را شكسته بخواند، ولى اگر مثلا راننده اتومبيل خود را براى زيارت كرايه بدهد و در ضمن خودش هم زيارت كند، بايد نماز را