احكام هبه " هبه عبارت است از تمليك عين مجانا - بدون اين كه در مقابل عين عوضى دريافت كند - و بخشيده شده بايد عين - اگر چه به نحو مشاع - باشد، نه منفعت، و چه در خارج باشد يا در ذمه، در صورتى كه به غير كسى كه در ذمهء اوست ببخشد، و اگر به كسى كه آن عين در ذمهء اوست ببخشد، ذمهء مديون برئ مى شود، و نمى تواند به آن چه بخشيده رجوع كند.
مسأله 2416 - در هبه ايجاب و قبول معتبر است، چه به لفظ باشد - مثل آن كه بگويد: " اين كتاب را به تو بخشيدم " و كسى كه به او بخشيده شده بگويد: " قبول كردم " - يا به فعل باشد، مثل آن كه كتاب را به قصد بخشش به طرف بدهد، و او هم به قصد قبول بگيرد.
مسأله 2417 - معتبر است هبه كننده عاقل و بالغ و قاصد باشد، و بر هبه اكراه نشده باشد، و به واسطهء سفاهت و افلاس ممنوع از تصرف در مالش نباشد، و مالك مالى باشد كه مى بخشد، يا بر آن ولايت داشته باشد، و اگر نه آن هبه فضولى است و صحت آن منوط به اجازه ء كسى است كه اجازه ء او معتبر است.
مسأله 2418 - در هبه قبض معتبر است، پس اگر مالى را به كسى ببخشد، تا به قبض او ندهد، هبه محقق نمى شود، و بايد كسى كه مال به او بخشيده شده، به اذن هبه كننده قبض كند، ولى اگر آن چه را بخشيده، در تصرف كسى باشد كه به او بخشيده، كفايت از قبض مى كند.
و قبض در غير منقول - مانند خانه و زمين - به اين است كه مانع از تصرف را بر طرف كند، و مال را در استيلاى كسى كه به او بخشيده قرار دهد، و در منقول به اين است كه به طرف بدهد، و طرف هم از او بگيرد.
مسأله 2419 - اگر مالى را به كسى كه به حد بلوغ نرسيده يا به ديوانه ببخشد، معتبر