مسأله 1969 - به زنى كه شوهر مخارج او را مى دهد، و زنى كه شوهرش خرجى او را نمى دهد ولى مى تواند او را به دادن خرجى مجبور كند، نمى شود زكات داد.
مسأله 1970 - زنى كه به عقد موقت در آمده اگر فقير باشد، شوهرش و ديگران مى توانند به او زكات بدهند، ولى اگر شوهرش در ضمن عقد شرط كند كه مخارج او را بدهد يا به جهت ديگرى دادن مخارجش بر او واجب باشد، در صورتى كه مخارج آن زن را بدهد، نمى شود به آن زن زكات داد.
مسأله 1971 - زن مى تواند به شوهر فقير خود زكات بدهد، اگر چه شوهر زكات را صرف مخارج خود آن زن نمايد.
مسأله 1972 - سيد نمى تواند از غير سيد زكات بگيرد، ولى اگر خمس و ساير وجوهات كفايت مخارج او را نكند و از گرفتن زكات غير سيد ناچار باشد، مى تواند به قدر مخارج روزانه بگيرد.
مسأله 1973 - به كسى كه معلوم نبست سيد است يا نه، مى شود زكات داد.
نيت زكات مسأله 1974 - انسان بايد زكات را به قصد قربت - چنان كه در وضو گذشت - و با اخلاص بدهد، و در نيت معين كند كه آنچه را مى دهد زكات مال است يا زكات فطره.
مسأله 1975 - كسى كه زكات چند مال بر او واجب شده، بنابر احتياط واجب بايد معين كند كه آنچه را مى دهد زكات كدام مال است، چه آن چيزى كه مى دهد پول يا همجنس يكى از آنها باشد.
مسأله 1976 - اگر كسى را وكيل كند كه زكات مال او را بدهد، بايد وكيل وقتى زكات را به فقير مى دهد، نيت اداى زكات از طرف مالك بكند، و مالك هم بنابر احتياط نيت اداى زكات در آن وقت داشته باشد، و اگر او را وكيل كند كه زكاتى را كه به او مى دهد به فقير برساند، بايد مالك وقت دادن وكيل به فقير نيت كند، و احتياط مستحب آن است كه از وقت دادن به وكيل نيت كند و تا زمان رسيدن