مسأله 1751 - كسى كه مى داند روزه براى او ضرر ندارد، اگر چه طبيب بگويد ضرر دارد، بايد روزه بگيرد، و كسى كه يقين يا گمان به ضرر مورد اعتنا يا ترس آن را كه منشأ عقلايى داشته باشد دارد، اگر چه طبيب بگويد ضرر ندارد، بايد روزه نگيرد، و اگر روزه بگيرد صحيح نيست، مگر اين كه روزه براى او ضرر نداشته و قصد قربت كرده باشد، كه در اين صورت روزه اش صحيح است.
مسأله 1752 - اگر انسان احتمال بدهد كه روزه برايش ضرر قابل اعتنا دارد و از آن احتمال ترس براى او پيدا شود، چنانچه احتمال او عقلايى باشد، نبايد روزه بگيرد، و اگر روزه بگيرد باطل است، مگر در صورتى كه ضرر نداشته و قصد قربت كرده باشد.
مسأله 1753 - كسى كه عقيده اش اين است كه روزه براى او ضرر قابل اعتنا ندارد، اگر روزه بگيرد و بعد از مغرب بفهمد روزه براى او ضرر قابل اعتنا داشته، بايد قضاى آن را به جا آورد.
مسأله 1754 - غير از روزه هايى كه ذكر شد، روزه هاى حرام ديگرى هم هست كه در كتابهاى مفصل ذكر شده است.
مسأله 1755 - روزه ء روز عاشورا بنابر احتياط واجب جايز نيست، و روزه ء روزى كه انسان شك دارد كه روز عرفه است يا عيد قربان مكروه است.
روزه هاى مستحب مسأله 1756 - روزه ء تمام روزهاى سال - غير از روزه هاى حرام و مكروه كه ذكر شد - مستحب است، و براى بعضى از روزها بيشتر سفارش شده است كه از آن جمله است:
1 - پنجشنبهء اول و پنجشنبهء آخر هر ماه، و چهارشنبهء اولى كه بعد از روز دهم ماه است، و اگر كسى آنها را به جا نياورد مستحب است قضا نمايد، و چنانچه اصلا نتواند روزه بگيرد، مستحب است براى هر روز يك مد طعام يا (6 / 12) نخود نقره ء سكه دار به فقير دهد.