مسير آلوده باشد آب هم آلوده مى شود، و از آب آلوده حيات طيبه به ثمر نمى رسد.
3 - چون حصول غرض از بعثت به اطاعت امر و نهى پيغمبر است، و از طرفى اطاعت خطا كار و گنهكار جايز نيست، بنابراين معصوم نبودن پيغمبر از خطا و گناه موجب نقض غرض و بطلان نتيجهء بعثت است.
4 - اگر پيغمبر معصوم از خطا و لغزش نباشد يقين براى امت به صدق و صحت گفتار او در تبليغ وحى حاصل نخواهد شد، و اگر معصوم از گناه نباشد با آلودگى به گناه از انظار ساقط مى شود، و گفتار عالم بى عمل و واعظ غير متعظ مؤثر در نفوس نيست، و غرض مقصود از بعثت حاصل نخواهد شد.
5 - منشأ خطا و گناه ضعف عقل و اراده است، عقل كاملى كه به اتصال به وحى به حق اليقين رسيده و هر چيز را چنان كه هست مى بيند، و اراده اى كه جز به اراده ء خداوند متعال متأثر نمى شود، مجالى براى خطا و گناه در وجود پيغمبر نمى گذارد.
2 - معجزه:
پذيرفتن هر ادعايى نيازمند به دليل است، و رابطهء بين دليل و مدعا بايد به گونه اى باشد كه يقين به حقانيت دعوا قابل انفكاك از دليل نباشد.
مدعاى پيغمبر سفارت از ناحيهء خداوند متعال است، و اين مدعا جز به تصديق گفتار او از ناحيهء خداوند ثابت نمى شود، ومعجزه تصديق عملى خداوند نسبت به ادعاى پيغمبر است، زيرا حقيقت معجزه امرى است كه - بدون وساطت سبب عادى - به اراده ء محيط بر اسباب و مسببات، و تأثير سبب در مسبب، و تأثر مسبب از سبب موجود مى شود.
كسى كه ادعاى نبوت كند و از نظر عقلى صدق او ممكن باشد و همراه اين دعوا خارق عادتى از او ظاهر شود گواه قطعى حقانيت اوست، زيرا اگر بر حق نباشد خرق عادت به وسيلهء او تصديق كاذب و موجب گمراهى خلق است، و ساحت قدس ربوبيت منزه از آن است.