" احكام رهن " مسأله 2353 - رهن آن است كه كسى كه حق مالى براى ديگرى بر عهده ء اوست مقدارى از مال خود را وثيقه بگذارد كه اگر حق او را ندهد، صاحب حق بتواند حق خود را از آن مال استيفاء كند، مانند اين كه بدهكار مقدارى از مال خود را وثيقه بگذارد، كه اگر طلب او را ندهد، طلبش را از آن مال بدست آورد.
مسأله 2354 - در رهن لازم نيست صيغه بخوانند، و همين قدر كه بدهكار مال خود را به قصد گرو به طلبكار بدهد و طلبكار هم به همين قصد بگيرد، رهن صحيح است.
مسأله 2355 - گرو دهنده و گرو گيرنده بايد عاقل و بالغ باشند، و بايد كسى آنها را به ناحق اكراه نكرده باشد، و گرو دهنده مفلس و سفيه نباشد، مگر با اذن و اجازه ء طلبكاران مفلس و ولى سفيه، و معنى سفيه و مفلس در مسألهء " 2306 " گذشت.
مسأله 2356 - انسان مالى را مى تواند گرو بگذارد كه شرعا بتواند در آن تصرف كند، و اگر مال ديگرى را با اذن يا اجازه ء او گرو بگذارد صحيح است.
مسأله 2357 - چيزى را كه گرو مى گذارند بايد بشود از آن استيفاء دين نمود هر چند مملوك نباشد مانند زمينى كه متعلق حق التحجير است پس اگر شراب و مانند آن را گرو بگذارند، رهن باطل است.
مسأله 2358 - فوايد چيزى را كه گرو مى گذارند مال مالك آن است و مراد از مالك در اين مسائل اعم از صاحب حق است.
مسأله 2359 - گرو گيرنده نمى تواند در مالى كه گرو گرفته بدون اجازه ء مالك تصرف كند، و همچنين مالك بدون اذن گرو گيرنده نمى تواند در آن مال تصرفى