و در صورتى كه جمع ما بين ظهر و عصر يا مغرب و عشاء مى كند، شستن بين دو نماز لازم نيست، و نيز كسى كه نمى تواند از بيرون آمدن غائط خوددارى كند، چنانچه ممكن باشد بايد به مقدار نماز از رسيدن غائط به جاهاى ديگر جلوگيرى نمايد، و احتياط واجب آن است كه براى هر نماز مخرج غائط را آب بكشد، مگر در صورتى كه موجب حرج باشد.
مسأله 319 - كسى كه نمى تواند از بيرون آمدن بول يا غائط خوددارى كند، در صورتى كه ممكن باشد و موجب حرج نباشد بايد به مقدار نماز از خارج شدن بول يا غائط جلوگيرى نمايد، و در صورتى كه مرض او به آسانى معالجه شود بايد خود را معالجه نمايد.
مسأله 320 - كسى كه نمى تواند از بيرون آمدن بول يا غائط خوددارى كند، بعد از آن كه مرض او خوب شد لازم نيست نمازهايى را كه در وقت مرض مطابق وظيفه اش خوانده قضا نمايد، ولى اگر در بين وقت نماز مرض او خوب شود بايد نمازى را كه در آن وقت خوانده دوباره بخواند.
مسأله 321 - اگر كسى مرضى دارد كه نمى تواند از خارج شدن باد جلوگيرى كند، بايد به وظيفهء كسانى كه نمى توانند از بيرون آمدن بول يا غائط خوددارى كنند عمل نمايد.
چيزهايى كه بايد براى آنها طهارت از حدث داشت مسأله 322 - براى شش چيز بايد وضو گرفت:
(اول) براى نمازهاى واجب غير از نماز ميت، و براى نمازهاى مستحب وضو شرط صحت است.
(دوم) براى سجده و تشهد فراموش شده و دو سجده ء سهوى كه براى تشهد فراموش شده بجا مى آورد، و اگر بين آنها و نماز حدثى از او سر زده - مثلا بول كرده باشد - بنابر احتياط واجب نماز را اعاده كند، ولى براى سجده ء سهو در غير موردى كه ذكر شد واجب نيست وضو بگيرد.