علامه عسكرى پس از نقل اين سخن و امثال آن گويد: از آنچه گفتيم براى پژوهشگر متتبع روشن مى شود كه آنچه اهل سنت به عنوان ارتداد در عصر ابو بكر به شمار آورده اند در واقع ارتداد از اسلام نبوده بلكه تنها مخالفت با بيعت ابو بكر و خوددارى از دادن زكات به او بوده است. (1) از توضيحات گذشته به دست آمد كه مردم پس از وفات پيامبر صلى الله عليه و آله و سلم و هنگام قبض روح حضرتش از اسلام بازگشتند و آنان هم بيشتر صحابه را تشكيل مى دادند چنان كه در اخبار گذشته مشاهده شد. و معلوم است كه صحابه عموما از شهادتين برنگشتند تا مستحق طرد و دورى از رحمت حق شوند به گونه اى كه مشمول شفاعت هم نگردند، با اين حال مى بينيم كه رسول خدا صلى الله عليه و آله و سلم درباره آنان فرموده: (من در قيامت مى گويم: دورى باد، دورى باد بر آن كه پس از من دست به تغيير زده است) (2)! پس بايد ديد باعث اين طرد و دورى از رحمت حق چه بوده است؟ و سبب چيست كه رسول خدا صلى الله عليه و آله و سلم اين گونه سخت درباره آنها سخن مى گويد با آن كه پيامبر امت و امام رحمت و شافع گنهكاران است و خود فرموده:
(من شفاعت خود را براى اهل معاصى كبيره از امتم ذخيره كرده ام)؟!
من خدا و فرشتگان و رسولانش را گواه مى گيرم كه براى اين طرد و دورى سببى وجود ندارد جز انكار آنها نسبت به يكى از اصول و اركان دين كه همان امامت اميرمؤمنان و سرور موحدان و جانشينى بلا فصل او از رسول خدا صلى الله عليه و آله و سلم