است، از همين رو دين را صراط نامند، زيرا راه به سوى ثواب است، و نيز به همين دليل ولايت اميرمؤمنان و امامان از اولاد او عليهم السلام را صراط گفته اند، و از همين معناست فرمايش اميرمؤمنان عليه السلام كه: (من صراط مستقيم خدا و دستاويز ناگسستنى او هستم)، مراد آن است كه شناخت و دست زدن به دامن او راه به سوى خداست. و در خبر آمده است كه در روز قيامت راه به سوى بهشت مانند پلى است كه مردم از روى آن عبور مى كنند، و اين همان صراطى است كه رسول خدا صلى الله عليه و آله و سلم در سمت راست و اميرمؤمنان عليه السلام در سمت چپ آن مىايستند و از سوى خداوند به آنان ندا مى رسد كه: القيا في جهنم كل كفار عنيد (1) (درافكنيد در دوزخ هر كفرورز عناد پيشه را).
و در خبر آمده است كه (در روز قيامت كسى از صراط نتواند گذشت مگر آن كس كه از على بن ابى طالب عليه السلام پروانه نجات از آتش را به همراه داشته باشد). و نيز در خبر آمده است كه صراط براى كافر از مو باريكتر و از لبه شمشير تيزتر است، و مراد آن است كه در قيامت از شدت ترس و بيمى كه به كافران دست مى دهد قدم هيچ كافرى بر صراط ثابت نماند و آنان بر روى صراط مانند كسى راه مى روند كه بر روى چيزى باريكتر از مو و تيزتر از لبه شمشير راه مى رود، و اين مثلى است براى سختى اى كه به كافر هنگام عبور از صراط دست مى دهد. و صراط راهى است هم به بهشت و هم به دوزخ كه بنده از آنجا به سوى بهشت رهسپار مى شود و سختيهاى آتش دوزخ را نيز مى بيند.
گاهى به راه كج نيز صراط گويند، از اين رو خداوند فرموده: وان هذا صراطى مستقيما (2) (و همانا اين راه راست من است) كه با اين آيه راه دين را كه