اين چيزى است مستند به برهان از كتاب و سنت كه لازم باشد در برابر آن تسليم بود و بر آن اعتماد داشت - چنان كه امام صادق عليه السلام فرموده است: (هر كه دينش را از دهان ديگران بگيرد همانها او را از دين بيرون برند، و هر كه دينش را از كتاب و سنت بگيرد كوهها از بين مى روند ولى دين او از جا حركت نمى كند) - يا آن را از غير كتاب و سنت گرفته اى؟ (1) زيرا ما اين تأويل را سازگار نمى دانيم با اخبار صحيحى كه تصريح مى كند كه مردگان هم مردگان را مى بينند و زنده ها را، و نيز زنده ها آنان را حقيقتا در بيدارى و خواب مشاهده مى كنند و خانواده خود و موجبات شادى واندوه خود به خاطر آنان را نيز مى بينند، كه روايت آنها را خواهيم آورد و اين حقيقت است نه مجاز.
و اين كه آن مرحوم ديدن آنان را با چشم سر و اتصال شعاع ديد به آنها منع نموده، پاسخش آن است كه: به فرض كه ديدار در اين عالم با اتصال شعاع از بيننده به ديده شونده صورت گيرد اما از كجا كه اين حكم در عالم بقاى پس از مرگ نيز جارى باشد؟ در صورتى كه خداى سبحان مى فرمايد: و كان الله على كل شئ مقتدرا. (2) (و خدا بر هر چيزى اقتدار كامل دارد) و مى فرمايد: و يخلق ما لاتعلمون. (3) (و چيزها مىآفريند كه شما نمى دانيد)، و در حديث اهل بيت عليهم السلام آمده است: (عظمت خدا را با عقل خود قياس مگير كه هلاك مى گردى، زيرا چگونگى قدرت خداى سبحان بر ما معلوم نيست و دانش كسى به آن نمى رسد). و اگر از اين آقا كه منكر ديدن محتضر نسبت به آن دو بزرگوار عليهما السلام است پرسيد شود كه آيا خداى سبحان قادر است است كه حجتهاى خود عليهم السلام را به محتضران در هنگام مرگ و بعد از آن بنمايد - همان گونه كه شخص خواب را