از مجموع اين آيات چنين به دست مى آيد كه آدم عليه السلام با آن كه خداوند او را در بهشت خود جاى داد و او را در بهشت از هر نعمتى برخوردار ساخت و تنها از خوردن يك درخت باز داشت، باز فريب شيطان را خورد و دست از آن درخت نكشيد و به آن دست دراز مىنمود، و اين كار او سبب شد تا تعبيراتى از قبيل (لغزش)، (نافرمانى)، (گمراهى)، (عزم نااستوار) در قرآن كريم درباره او به كار رود و همه اينها چيزهايى است كه منفور طبع آدمى است و از نظر عقل زشت و قبيح به شمار مى آيد.
شما را به خدا و رسولش سوگند، آيا آيه تطهير با اين آياتى كه درباره آدم و همسرش فرود آمده قابل مقايسه است؟ آياتى از قبيل: (اگر به اين درخت نزديك شويد از ستمكاران شويد)، (شيطان آنها را لغزانيد)، (شيطان آنها را وسوسه كرد)، (شيطان آنها را با فريب خود فرود آورد)، (شرمگاهشان پديدار شد)، (مگر شما را از آن باز نداشتم؟!)، (براى آدم آهنگى استوار نيافتيم)، (آدم نافرمانى پروردگار خود كرد و به بيراهه رفت)!
آيا اين آيات با آياتى كه در سوره دهر (8 و 9) در شأن على و خاندانش عليهم السلام وارد شده يكسان است كه فرموده ويطعمون الطعام (و طعام را با آن كه خود سخت بدان علاقه مند (و نيازمند) اند به مسكين و يتيم و اسير مىدهند، (گويند:) جز اين نيست كه ما شما را براى خشنودى خدا اطعام مى كنيم (منتى بر شما نداريم) و از شما پاداش و سپاسى چشم نداريم (زيرا كه از اجر ما مىكاهد).
تازه اين سخنان زبان حال آنان بود نه آن كه صريحا گفته باشند! سعيد بن جبير گويد: به خدا سوگند، اين سخنان را به زبان نگفتند، اما خداوند اين را از دل آنان دانست و بدين گونه بر آنان ثنا فرستاد).
در توضيح اين ايثار و گذشت اهل بيت عليهم السلام بيانات مفسران عامه را مى آوريم تا اين مقايسه روشن تر گردد: