مسأله 1990 - مستحب است زكات گاو و گوسفند و شتر را به فقيرهاى آبرومند بدهد، و در دادن زكات خويشان خود را بر ديگران، و اهل علم و كمال را بر غير آنان، و كسانى را كه اهل سؤال نيستند بر اهل سؤال مقدم بدارد، ولى اگر دادن زكات به فقيرى از جهت ديگر بهتر باشد، مستحب است زكات را به او بدهد.
مسأله 1991 - افضل آن است كه زكات را آشكار، و صدقهء مستحبى را مخفى بدهد.
مسأله 1992 - اگر در شهر كسى كه مى خواهد زكات بدهد مستحقى نباشد و نتواند زكات را به مصرف ديگرى هم كه براى آن معين شده برساند، چنانچه اميد نداشته باشد كه بعد مستحق پيدا كند، بايد زكات را به شهر ديگر ببرد و به مصرف آن برساند، و مخارج بردن به آن شهر را مى تواند از زكات بردارد، و احتياط واجب آن است كه برداشتنش با اجازه ء حاكم شرع باشد، و اگر زكات تلف شود در صورتى كه در نگهدارى آن كوتاهى نكرده ضامن نيست.
مسأله 1993 - اگر در شهر خودش مستحق پيدا شود، مى تواند زكات را به شهر ديگر ببرد، ولى مخارج بردن به آن شهر را بايد از خودش بدهد، و اگر زكات تلف شود ضامن است، مگر آن كه به اذن حاكم شرع برده باشد.
مسأله 1994 - اجرت وزن كردن و پيمانه نمودن گندم و جو و كشمش و خرمايى را كه براى زكات مى دهد، با مالك است.
مسأله 1995 - كسى كه (2) مثقال و (15) نخود نقره يا بيشتر از بابت زكات بدهكار است، احتياط مستحب آن است كه كمتر از (2) مثقال و (15) نخود نقره به يك فقير ندهد، و نيز اگر غير نقره چيز ديگرى مثل گندم و جو بدهكار باشد و قيمت آن به (2) مثقال و (15) نخود نقره برسد، احتياط مستحب آن است كه كمتر از آن به يك فقير ندهد.
مسأله 1996 - مكروه است انسان از مستحق درخواست كند كه زكاتى را كه از او گرفته به او بفروشد، ولى اگر مستحق بخواهد چيزى را كه گرفته بفروشد بعد از آن كه به قيمت رساند، كسى كه زكات را به او داده در خريد آن بر ديگران