(هفتم) في سبيل الله، يعنى امور خيريه اى كه مى شود آنها را به قصد قربت انجام داد، و بنابر احتياط واجب كارهايى باشد كه مصلحت عمومى داشته باشد، مانند بناى مساجد و مدارس دينى و ساختن بيمارستان و آسايشگاه براى سالخوردگان و مانند اينها.
(هشتم) ابن السبيل، يعنى مسافرى كه در سفر درمانده شده.
و احكام اينها در مسائل آينده مى آيد.
مسأله 1943 - احتياط واجب آن است كه فقير و مسكين بيشتر از مخارج سال خود و عيالاتش را از زكات نگيرد، و اگر مقدارى پول يا جنس دارد فقط به اندازه ء كسرى مخارج يك سالش زكات بگيرد.
مسأله 1944 - كسى كه مخارج سالش را داشته، اگر مقدارى از آن را مصرف كند و بعد شك كند كه آنچه باقى مانده به اندازه ء مخارج يك سال او هست يا نه، نمى تواند زكات بگيرد.
مسأله 1945 - صنعت گر يا مالك يا تاجرى كه در آمد او از مخارج سالش كمتر است، مى تواند براى كسرى مخارجش زكات بگيرد، و لازم نيست ابزار كار يا ملك يا سرمايهء خود را به مصرف مخارج برساند.
مسأله 1946 - فقيرى كه خرج سال خود و عيالاتش را ندارد، اگر خانه اى دارد كه ملك اوست و در آن نشسته، يا وسيلهء سوارى دارد، چنانچه بدون اينها نتواند زندگى كند - اگر چه براى حفظ آبرويش باشد - مى تواند زكات بگيرد، و همچنين است اثاث خانه و ظرف و لباس تابستانى و زمستانى و چيزهايى كه به آنها احتياج دارد، و فقيرى كه اينها را ندارد، اگر به اينها احتياج داشته باشد مى تواند از زكات خريدارى نمايد.
مسأله 1947 - فقيرى كه ياد گرفتن صنعت براى او مشكل نيست، بايد ياد بگيرد و با گرفتن زكات زندگى نكند، ولى تا وقتى كه مشغول ياد گرفتن است مى تواند زكات بگيرد.
مسأله 1948 - به كسى كه قبلا فقير بوده و مى گويد فقيرم و شك در زوال فقرش