إذآ أنفقوا لم يسرفوا ولم يقتروا وكان بين ذ لك قواما).
آنان كسانى هستند كه دل و زبان را به شرك، و دست را به خون ناحق و دامن را به زنا آلوده نمى كنند (والذين لا يدعون مع الله إلها ءاخر ولا يقتلون النفس التى حرم الله إلا بالحق ولا يزنون و من يفعل ذ لك يلق أثاما).
آنان كسانى هستند كه از دروغ و باطل بر كنار، و با بزرگوارى از لغو و گفتار و رفتار بيهوده مىگذرند، و چنين افرادى كه از حضور در مجلس باطل و ناحق امتناع مى ورزند و كرامت و بزرگواريشان اجازه نمى دهد كه خود را به لغو و عبث آلوده كنند، از درخت وجود آنان جز ميوه ء علم و حكمت و امانت و صداقت و عدالت چيده نمى شود (والذين لا يشهدون الزور وإذا مروا باللغو مروا كراما).
آنان كسانى هستند كه وقتى به آيات خدا تذكر داده مى شوند، كور و كر بر آنها نمى افتند، بلكه گوش جان به آيات خدا مى دهند، و با چشم تفكر و تدبر در آنها مىنگرند (والذين إذا ذكروا بئايت ربهم لم يخروا عليها صما وعميانا).
چنين كسانى حق دارند از خدا پيشوايى پرهيزكاران را درخواست كنند، و بگويند: (واجعلنا للمتقين إماما) و در مقابل خويشتن دارى در برابر عوامل انحراف فكرى و اخلاقى و عملى سزاى آنها غرفه اى است كه خداوند متعال به آنان وعده داده است، كه در آن غرفه به بالاترين عطيهء الهى نايل مى شوند كه تحيت و سلام خداست (أولئك يجزون الغرفة بما صبروا ويلقون فيها تحية و سلما)، (سلم قولا من رب رحيم). (1) 2 - در روايتى از رسول خداست (صلى الله عليه وآله) است كه فرمود: ايمان مؤمن كامل نمى شود مگر آن كه صد و سه خصلت را فرا گيرد، و از آن خصال چند خصلت قريب به مضمون ذكر مى شود:
علم مؤمن كثير و حلم او عظيم است، تذكر دهنده ء غافل و معلم جاهل است، كسى كه او را آزار كند از او آزار نمى بيند، در آنچه كه به كار او نمى آيد وارد نمى شود، كسى را به مصيبت شماتت نمى كند، و كسى را به غيبت ياد نمى كند،