مشتمل بر وعده آنان به دوستان خود كه پس از مرگ به ديدار آنها خواهند شتافت و بر بالين و جنازه آنان حضور خواهند يافت، مانند حديث امام صادق عليه السلام كه: (هر كه مرا در حيات خود زيارت كند او را پس از مرگ زيارت خواهم كرد) (1). اخبار مشتمل بر حضور آنان در وقت دادن نامه هاى اعمال و در صراط و ميزان، مانند حديث امام رضا عليه السلام كه: (هر كه مرا با توجه به دورى مزار و مرقدم زيارت كند روز قيامت در سه جا نزد او خواهم رفت تا او را از اهوال آن رهايى بخشم: آن گاه كه نامه هاى اعمال به راست و چپ پراكنده شود، و نزد صراط، و نزد ميزان)، (2) و اخبار مشتمل بر حضور آنان در نزد جنازه دوستان در هر سرزمينى كه باشند مانند حديث امام كاظم عليه السلام كه: (من و ساير امامان مثل من ناگزير بر جنازه شما حضور مى يا بيم در هر سرزمينى كه باشيد، پس درباره خويشتن از خداوند پروا كنيد)، (3) و نيز اخبار مشتمل بر اين كه هر كس يكى از معصومين عليهم السلام را ببيند حتما خود او را ديده است، زيرا شيطان به صورت آنان در نمى آيد. (4) زيرا ملاك همه اين موارد يكى است، و هر گاه امكان داشته باشد كه در آن واحد بر سر جنازه هزاران نفر از دوستان يا ميليونها نفر از زائران خود در موارد سه گانه در حديث حضرت رضا عليه السلام حضور يابند با اين كه سرزمين ها مختلف است، همچنين حضورشان بر سر بالين هزاران نفر از محتضران امكان پذير است و فرقى بين اين موارد به چشم نمى خورد، زيرا حكم امثال در موارد روا و ناروا يكسان است.