قاسم، كدام يك از فضائل صاحب تو (على عليه السلام) از همه بالاتر است؟ گفتم: هيچ يك از فضايل او از فضيلت آيه مباهله بالاتر نيست، زيرا خداى سبحان در اين آيه نفس رسول خود صلى الله عليه و آله و سلم و نفس على عليه السلام را يكى قرار داده است. مأمون گفت:
اگر مخالف به تو بگويد: مردم، زنان و فرزندان را در اين آيه شناخته اند و آنها فاطمه وحسن و حسين عليهم السلام اند، و مراد از انفس هم تنها نفس رسول خدا صلى الله عليه و آله و سلم است، تو چه پاسخى دارى؟
ناگاه سياهى جلو چشمم را گرفت و فضاى ميان من و او تاريك شد و از سخن بازماندم و به هيچ دليلى راه نيافتم. مأمون به حضرت رضا عليه السلام گفت: اى ابا الحسن، تو در اين باره چه گويى؟ فرمود: در اين باره مطلبى هست كه گزيرى از آن وجود ندارد. مأمون گفت: آن چيست؟ فرمود: در اين آيه رسول خدا صلى الله عليه و آله و سلم فرا خواننده است و او نمى تواند خودش را فراخواند بلكه بايد ديگرى را فراخواند. پس چون در اين دعوت فرزندان و زنان معلومند و خود پيامبر صلى الله عليه و آله و سلم هم نمى تواند مصداق انفس باشد، ناگزير دعوت انفس متوجه به على بن ابى طالب عليه السلام مى گردد، زيرا شخص ديگرى در آنجا وجود نداشته است كه بتواند مصداق انفس قرار گيرد. و اگر مطلب غير اين باشد معناى آيه باطل خواهد شد.
در اينجا سياهى از ديدگانم بر طرف شد و ديده ام روشن گشت ومأمون لختى سكوت كرد آن گاه گفت: اى ابا الحسن، هر گاه پاسخ درست باشد اعتراضى باقى نمى ماند. (1) در اينجا بحث از آيه مباهله را به پايان مى بريم و به آيه ديگرى درباره برترى اميرمؤمنان عليه السلام مىپردازيم.