هستند مى كند. يكى از فاضلان گويد: در تحقيق معناى ناصبى اختلاف است، برخى پندارند كه ناصبى كسى است كه با اهل بيت عليهم السلام دشمنى ورزد. و برخى ديگر پندارند كه كسى است كه با شيعيان اهل بيت دشمنى ورزد، و در احاديثى معناى دوم تصريح گرديده است. امام صادق عليه السلام فرمود: ناصبى كسى نيست كه ما خاندان را دشمن بدارد، زيرا نمى يا بى مردى را كه گويد: (من محمد و آل محمد صلى الله عليه و آله و سلم را دشمن مى دارم، بلكه ناصبى كسى است كه با شما (شيعيان) دشمنى ورزد در حالى كه مى داند شما ما را دوست مى داريد و از شيعيان ما هستيد).
به اين توجيه ايرادى وارد است كه خواهد آمد.
در كتاب جواهر الكلام 6 / 66 از شرح فاضل مقداد نقل كرده است كه:
(ناصبى پنج قسم است: 1) كسى كه از خوارج باشد و درباره على عليه السلام طعن زند.
2) كسى كه به يكى از امامان عليهم السلام نسبتى دهد كه موجب سقوط عدالت باشد.
3) كسى كه اگر فضيلت آنان را بشنود انكار كند. 4) كسى كه معتقد به برترى ديگران بر على عليه السلام باشد. 5) كسى كه منكر وجود نص بر على عليه السلام باشد). صاحب جواهر رحمه الله گويد: اين معنا در نفس تقويت مى شود كه ناصبى عموم دشمنان اهل بيت عليهم السلام را گويند گرچه معتقد به دشمنى با آنان نباشند... بلكه در جامع المقاصد ومجمع البحرين آن را به دشمن شيعيان اهل بيت نيز عموميت داده اند.
14 - علامه كبير حاج آقا رضا همدانى رحمه الله گويد: مراد از ناصبى در روايات ظاهرا مطلق مخالفان است نه خصوص كسى كه اظهار دشمنى اهل بيت كند و معتقد به دشمنى با آنان باشد، چنان كه خبر معلى بن خنيس شاهد آن است، كه گفت: از امام صادق عليه السلام شنيدم كه مى فرمود: (ناصبى كسى نيست كه با ما اهل بيت دشمنى ورزد، زيرا نمى يا بى كسى را كه گويد: من محمد و آل محمد را دشمن مى دارم، بلكه ناصبى كسى است كه با شما دشمنى ورزد با آن كه مى داند شما ما