مسأله 1372 - اگر مشغول نماز چهار ركعتى شود و در بين نماز يادش بيايد كه مسافر است، يا ملتفت شود كه سفر او هشت فرسخ است، چنانچه به ركوع ركعت سوم نرفته بايد نماز را دو ركعتى تمام كند، و اگر قرائت يا تسبيح زياد كرده، بنابر احتياط واجب دو سجده ء سهو به جا آورد، و اگر به ركوع ركعت سوم رفته نمازش باطل است، و در صورتى كه به مقدار خواندن يك ركعت هم وقت داشته باشد، نماز را از سر شكسته بخواند، و اگر به مقدار يك ركعت هم وقت باقى نباشد، نماز را شكسته قضا نمايد.
مسأله 1373 - اگر مسافر بعضى از خصوصيات نماز مسافر را نداند، مثلا نداند كه اگر چهار فرسخ برود و چهار فرسخ برگردد بايد شكسته بخواند، چنانچه به نيت نماز چهار ركعتى مشغول نماز شود و پيش از ركوع ركعت سوم مسأله را بفهمد، بايد نماز را دو ركعتى تمام كند، و اگر قرائت يا تسبيح زياد كرده، بنابر احتياط واجب دو سجده ء سهو به جا آورد، و اگر در ركوع ملتفت شود نمازش باطل است، و در صورتى كه به مقدار يك ركعت هم از وقت مانده باشد نماز را شكسته بخواند، و اگر به مقدار يك ركعت هم وقت باقى نباشد، نماز را شكسته قضا نمايد.
مسأله 1374 - مسافرى كه بايد نماز را تمام بخواند، اگر به واسطهء ندانستن مسأله به نيت نماز دو ركعتى مشغول نماز شود، و در بين نماز مسأله را بفهمد، بايد نماز را چهار ركعتى تمام كند.
مسأله 1375 - مسافرى كه نماز نخوانده، اگر پيش از تمام شدن وقت به وطنش برسد، يا به جايى برسد كه مى خواهد ده روز در آن جا بماند، بايد نماز را تمام بخواند، و كسى كه مسافر نيست، اگر در اول وقت نماز نخواند و مسافرت كند، در سفر بايد نماز را شكسته بخواند.
مسأله 1376 - اگر مسافرى كه بايد نماز را شكسته بخواند، نماز ظهر يا عصر يا عشاء او قضا شود، بايد آن را دو ركعتى قضا نمايد، اگر چه در غير سفر بخواهد قضاى آن را به جا آورد و اگر از كسى كه مسافر نيست يكى از اين سه نماز قضا