پشت سر هم از او قضا شده و اولى آنها را نمى داند، براى يقين به حصول ترتيب ده نماز به ترتيب قضا كند، و همين طور براى هر يك نمازى كه به نمازهاى قضاى او اضافه مى شود، در صورتى كه پشت سر هم قضا شده باشد، يك نماز بر مقدارى كه گفته شد اضافه نمايد تا يقين به حصول ترتيب پيدا شود.
مسأله 1390 - كسى كه مى داند نمازهاى پنجگانهء او هر كدام از يك روز قضا شده و ترتيب آنها را نمى داند، بهتر اين است كه نماز پنج شبانه روز را بخواند، و اگر شش نماز از شش روز از او قضا شده نماز شش شبانه روز را بخواند، و همچنين براى هر نمازى كه به نمازهاى قضاى او اضافه شود، يك شبانه روز بيشتر بخواند، و به اين كيفيت يقين پيدا مى كند كه به ترتيبى كه قضا شده به جا آورده است.
مثلا اگر هفت نماز از هفت روز نخوانده باشد، نماز هفت شبانه روز را قضا نمايد، و كفايت مى كند براى هر روزى، اگر در حضر و آن چه در حكم آن است فوت شده باشد، يك نماز دو ركعتى و يك نماز سه ركعتى و يك نماز چهار ركعتى مردد بين ظهر و عصر و عشاء به جا آورد، و اگر در سفر فوت شده باشد، يك نماز دو ركعتى مردد بين صبح و ظهر و عصر و عشاء و يك نماز سه ركعتى به جا آورد.
مسأله 1391 - كسى كه مثلا چند نماز صبح يا چند نماز ظهر از او قضا شده و شماره ء آنها را نمى داند يا فراموش كرده - مثلا نمى داند كه سه يا چهار يا پنج نماز بوده - چنانچه مقدار كمتر را بخواند كافيست، ولى احتياط مستحب اين است كه به قدرى نماز بخواند كه يقين كند تمام آنها را خوانده است، مخصوصا در صورتى كه يقين به مقدار داشته و بعد از آن مقدار را فراموش كرده باشد.
مسأله 1392 - كسى كه فقط يك نماز قضا از روزهاى پيش دارد، احتياط مستحب اين است كه - در صورت امكان - اول آن را بخواند، بعد مشغول نماز آن روز شود، و نيز اگر از روزهاى پيش نماز قضا ندارد ولى يك نماز يا بيشتر از همان روز از او قضا شده است، مستحب است كه - در صورت امكان - نماز قضاى آن