" شرط دوازدهم " آن كه استعمال آب براى او مانعى نداشته باشد.
مسأله 294 - كسى كه مىترسد كه اگر وضو بگيرد مريض شود نبايد وضو بگيرد، و كسى كه مىترسد اگر آب را به مصرف وضو برساند تشنه مى ماند، چنانچه آن عطش موجب مرضى بشود نبايد وضو بگيرد، و اگر موجب مرضى نشود مخير است كه وضو بگيرد يا تيمم كند، و اگر نداند كه آب براى او ضرر دارد و وضو بگيرد، اگر چه بعد بفهمد ضرر داشته ولى ضرر ضرر حرام نبوده وضوى او صحيح است.
مسأله 295 - اگر رساندن آب به صورت و دستها به مقدار كمى كه وضو با آن صحيح است ضرر ندارد و بيشتر از آن ضرر دارد، بايد با همان مقدار وضو بگيرد.
" شرط سيزدهم " آن كه در اعضاى وضو مانعى از رسيدن آب نباشد.
مسأله 296 - اگر مى داند چيزى به اعضاى وضو چسبيده ولى شك دارد كه از رسيدن آب جلوگيرى مى كند يا نه، بايد آن را بر طرف كند يا آب را به زير آن برساند.
مسأله 297 - اگر زير ناخنى كه به اندازه ء معمول بلند است چرك باشد، وضو اشكال ندارد، ولى اگر ناخن را بگيرند بايد براى وضو آن چرك را بر طرف كنند، و اگر ناخن بيشتر از معمول بلند باشد، بايد چرك زير مقدارى را كه از معمول بلندتر است بر طرف كنند.
مسأله 298 - اگر در صورت و دست ها و جلوى سر و روى پاها به واسطهء سوختن يا چيز ديگر برآمدگى پيدا شود، شستن و مسح روى آن كافى است، و چنانچه سوراخ شود، رساندن آب به زير پوست لازم نيست، بلكه اگر پوست يك قسمت آن كنده شود، لازم نيست آب را به زير قسمتى كه كنده نشده برساند، ولى چنانچه پوستى كه كنده شده گاهى به بدن مىچسبد و گاهى بلند مى شود، بايد آن را قطع كند يا آب را به زير آن برساند.
مسأله 299 - اگر انسان شك كند كه به اعضاى وضوى او چيزى چسبيده يا نه،