نجس بودن آن جا نبوده، وضوى او باطل است، و اگر مى داند يا احتمال مى دهد كه ملتفت بوده وضوى او صحيح است، و در هر صورت جايى را كه نجس بوده بايد آب بكشد.
مسأله 285 - اگر در صورت يا دستها بريدگى يا زخمى است كه خون آن بند نمى آيد و آب براى آن ضرر ندارد، بايد بعد از شستن اجزاى سالم آن عضو با رعايت ترتيب - بر طبق آنچه كه در وضو مسألهء " 249 " گذشت - موضع زخم يا بريدگى را در آب كر يا جارى فرو برد و قدرى فشار دهد كه خون بند بيايد و دست خود را روى زخم يا بريدگى در زير آب از بالا به پايين به قصد شستن وضويى بكشد تا آب بر آن جارى شود، و بعد بقيهء وضو را انجام دهد با مراعات اين كه مسح به آب كف دست واقع شود.
" شرط هفتم " آن كه وقت براى وضو و نماز كافى باشد.
مسأله 286 - هرگاه وقت به قدرى تنگ است كه اگر وضو بگيرد تمام نماز يا مقدارى از آن بعد از وقت خوانده مى شود، بايد تيمم كند، ولى اگر براى وضو و تيمم يك اندازه وقت لازم است بايد وضو بگيرد.
مسأله 287 - كسى كه در تنگى وقت نماز بايد تيمم كند، اگر به قصد آن كه وضو مستحب است، يا براى امر مستحبى كه وضو براى آن تشريع شده مثل خواندن قرآن وضو بگيرد، صحيح است، و اگر قصد كند براى خواندن آن نماز به نحوى كه اگر امر به نماز با وضو نباشد قصد وضو نداشته باشد، آن وضو باطل است.
" شرط هشتم " آن كه به قصد قربت و با اخلاص وضو بگيرد، و مراد از قصد قربت اين است كه عمل را به قصد آنچه كه آن را به خداوند متعال اضافه مى دهد، مانند انجام فرمان خداوند و محبوبيت براى او انجام دهد.
مسأله 288 - لازم نيست نيت وضو را به زبان بگويد يا از قلب خود بگذراند، بلكه اگر تمام افعال وضو را به داعى الهى به جا آورد، كفايت مى كند.
" شرط نهم " آن كه وضو را به ترتيبى كه بيان شد به جا آورد، يعنى اول صورت و بعد دست راست و بعد دست چپ را بشويد و بعد از آن سر و بعد پاها را مسح