(1) و تواند بود كه بر فرض تسليم تفضلى اراده وقوع زيارت بعد از صلاة به حمل تكبير در نسخه (مصباح) بر ركعتين كه نسخه (كامل) است به ادعاء جواز استعمال تكبير بمعنى صلاة به جهت اينكه افتتاح صلاة است و از اركان او، اگر چه اين دعوى قابل اصغاء نيست بگوئيم چون حال فعلى مخاطب بعد از قبر شريف بوده در مقام آداب زيارت اگر چه اراده عموم داشته ولى رعايت خصوصيت مقام و توجيه خطاب به كسى كه فعلا متبلاى به بعد است حكم زيارت بعيد را بيان كرده، و چون افضل براى بعيد تقديم نماز زيارت است چنانچه از صحيحه هشام و صحيحه مرسلة ابن أبى عمير و روايت سليمان ابن عيسى از پدرش كه كلينى وشيخ از حضرت صادق نقل كرده اند معلوم مىشود كه امر به تقديم صلاة زيارت در آنها فرموده نماز زيارت را در اين جا مقدم بيان فرموده.
و مؤيد اين آن است كه اول خبر نيز در أحكام بعيد است، و در سؤال علقمه هم حال بعد مقدم، پس وجهه كلام به جانب بيان حال بعيد خواهد بود، و ذكر قريب براى استطراد و تعليم است، وعلى هذا در حال قرب تأخير معين، و در حال بعد بر قياس ساير زيارات تخيير است، و تقديم اولى است.
و شايد مؤيد اين نيز باشد تعبير از توجه به قبر شريف به ايماء كه اين فقره نسبت به قريب غير مانع است، و در اخبار آنچه ديده شده غالبا نسبت به بعيد است، والله العالم بحقايق أحكامه (منه رحمه الله).

مفاتيح البحث: الإمام أمير المؤمنين علي بن ابي طالب عليهما السلام ⁽¹⁾، الإمام جعفر بن محمد الصادق عليهما السلام ⁽¹⁾، سيف بن عميرة ⁽¹⁾، القبر ⁽³⁾، الشهادة ⁽²⁾، الصّلاة ⁽⁶⁾، ابن أبي عمير ⁽¹⁾، الركوع، الركعة ⁽¹⁾، الجواز ⁽¹⁾