و علامه مجلسى عليه الرحمة ترجيح اين احتمال داده، و نيز تجويز كرده كه مراد آن باشد كه كنايه از آن جناب به جعفر مىكنند (1)، و اين بعيد است، و مأنوس به مجارى استعمال قاطع بوجه اول خواهد بود، و عجب تر آن كه بعض أجله معاصرين أيده الله تعالى مستند به عبارت (منتهى الارب) شده تعيين وجه ثانى كرده و بر علامه مجلسى اعتراض كرده كه چرا وجه اول را استظهار كرده، و از اين معنى تعجب نموده، و او را غريب شمرده، والله العالم به حقايق الامور.
تنبيه:
اشاره كرديم كه اين كنيه شريفه از اول امر براى جناب سيد الشهداء عليه السلام بوده، و البته بايد به اذن رسول خدا باشد، و معلوم است كه آن جناب بدون وحى الهى ابدا اقدام در امرى نمى فرمود، و ناچار بايد سرى در تحت اين كنيه منطوى باشد، و نكته‌اى داشته باشد، و دور نيست كه بگوئيم اين كنيه از قبيل مكنى شدن پيغمبر باشد به ابو القاسم، چنانچه در بعض اخبار وارد شده، و از قبيل كناى متعارفه مذكوره نباشد.
و توضيح او چنان است كه چون حضرت سيد الشهدا عليه السلام در مقام اظهار عبوديت و خدا پرستى و ثبات قدم در توحيد و محبت شاهد ازل چنان اقدام كرد كه احدى از انبياء و اولياء جز جد و پدر و برادر بزرگوارش عليهم السلام نتوانستند نيل آن مرتبه كنند، و همه به لسان حال گفتند " لو دنوت أنملة لاحترقت " خصوصا در روز عاشورا كه عبادتى كرد كه جامع جميع عبادات ظاهريه و اعمال قلبيه بود.
و هر يك از اعمالش از صوم و صلاة و زكات و حج و جهاد و امر به معروف و نهى از منكر - كه برخى حقيقتا از آن جناب صادر شده، مثل جهاد و امر به