اين شدند كه عقل از ارتكاب قبايح كه تقديم مفضول از آن جمله است مضايقه ندارد و گاهى قائل شده اند به اينكه پيغمبر معصوم نيست، العياذ بالله، و هذيان مىگويد، و آيه " و ما ينطق عن الهوى " (3 / 53) را مقيد به قرآن كردند تا در غير قرآن بر هوى بتوانند حرف او را حمل كنند - به شهادت اين دو نفر رفتار نمايند، و ملتزم بشوند كه اين لقب شريف در عهد پيغمبر از آن جناب بوده، و ديگرى را در او دخلى و تصرفى نبوده، حق خاص و لقب ثابت الاختصاص آن جناب است (1).
تنبيه از اخبار مذكوره دانستى اختصاص آن جناب را به اين لقب، و در اخبار وارد شده كه اين لقب جايز براى كسى نيست حتى امام زمان عجل الله تعالى فرجه در زمان ظهور.
چنانچه محدث حر عاملى در (وسائل) از تفسير (عياشى) نقل كرده كه كسى به خدمت حضرت صادق عليه السلام رسيد و عرض كرد السلام عليك يا امير المؤمنين، پس برخواست آن حضرت بر دو قدم خود، و فرمود كه ساكت باشد كه اين