" رزية " در اصل رزيئة " به همزه است و به جهت تخفيف همزه قلب به " يا " مىشود مثل خطيئه وخطيه، و او هم بمعنى مصيبت است، و مناسب آن است كه يكى دو فقره از اخبار وآثار عظم مصيبت آن جناب در اسلام بنويسم اگر چه متامل بصير شاهدى بر اين دعوى نخواهد، چه از اول دنيا تاكنون بعد از مراجعه بتواريخ و سير، واقعه‌اى به اين بزرگى نديديم كه امتى پيغمبر زاده خودشان را با اصحاب و اهل بيت يك روز بكشند، ورحل ومتاح او را غارت كنند و خيام او را بسوزانند، و سر او و اصحاب و اولاد او را با عيال و اطفال شهر به شهر، كوى بكوى ببرند، و يك سره پشت پاى به ملت و دينى كه اظهار انتساب به او مىكنند بزنند، و سلطنت و قوت ايشان به استناد به همان دين باشد نه دين ديگر و ملت ديگر، و مطابق و مصدق اين معنى است:
روايت (امالى) از صادق آل محمد عليهم السلام كه امام حسين عليه السلام روزى بر امام حسن عليه السلام وارد شد چون چشم وى بر برادر افتاد گريست، فرمود اى ابا عبد الله چه تو را بگريه در آورد؟ گفت گريه من به جهت بلائى است كه بر تو مى آيد، امام حسن عليه السلام گفت آنچه با من مىكنند سمى است كه به من ميدهند، و لكن روزى چون روز تو نيست، سى هزار نفر بسوى تو آيد همه مدعى آن باشند كه از امت جد تويند، ومنتحل دين اسلامند، و اجتماع بر قتل و ريختن خون وانتهاك حرمت وسبى نساء وذرارى وغارت مال ومتاع تو مىكنند، و در اين هنگام لعنت بر بنى اميه فرود مى آيد، و آسمان خون مىبارد، و هر چيز بر تو مىگريد حتى وحوش در بيابانها و ماهى ها در درياها (1).
و ما سه خبر غير از اين در اينجا نقل مىكنيم:
أ - شيخ اجل اقدم اوثق ابو القاسم جعفر بن قولويه القمى رضى الله عنه