مسأله 1704 - روزه اى كه از انسان به واسطه مستى فوت شده بايد قضا نمايد، اگر چه چيزى را كه به واسطهء آن مست شده براى معالجه خورده باشد.
مسأله 1705 - اگر براى عذرى چند روز روزه نگيرد، و بعد شك كند كه چه وقت عذر او بر طرف شده، بنابر احتياط واجب مقدار بيشترى را كه احتمال مى دهد روزه نگرفته قضا نمايد، مثلا كسى كه پيش از ماه رمضان مسافرت كرده و نمى داند پنجم ماه از سفر برگشته يا ششم، بنابر احتياط واجب شش روز روزه بگيرد، ولى كسى كه نمى داند چه وقت عذر برايش پيدا شده، مى تواند مقدار كمتر را قضا نمايد، مثلا اگر در آخر ماه رمضان مسافرت كرده و بعد از ماه رمضان برگشته و نمى داند كه بيست و پنجم ماه رمضان مسافرت كرده يا بيست و ششم، مى تواند مقدار كمتر يعنى پنج روز را قضا كند، اگر چه احتياط مستحب اين است كه مقدار بيشتر را قضا نمايد.
مسأله 1706 - اگر از چند ماه رمضان روزه ء قضا داشته باشد، قضاى هر كدام را كه اول بگيرد مانعى ندارد، ولى اگر وقت قضاى ماه رمضان آخر تنگ باشد، مثلا پنج روز از ماه رمضان آخر قضا داشته باشد و پنج روز هم به ماه رمضان مانده باشد، بنابر احتياط واجب اول قضاى ماه رمضان آخر را بگيرد.
مسأله 1707 - اگر قضاى روزه ء چند ماه رمضان بر او واجب باشد، واجب نيست معين كند روزه اى را كه مى گيرد قضاى كدام ماه رمضان است، مگر اينكه بين آن دو در اثر اختلاف باشد.
مسأله 1708 - در قضاى روزه ء ماه رمضان مى تواند پيش از ظهر روزه ء خود را باطل نمايد، ولى اگر وقت قضا تنگ باشد - بنابر احتياط واجب - نمى تواند باطل نمايد.
مسأله 1709 - اگر قضاى روزه ء ميتى را گرفته باشد، احتياط مستحب اين است كه بعد از ظهر روزه را باطل نكند.
مسأله 1710 - اگر به واسطهء مرض يا حيض يا نفاس روزه ء ماه رمضان را نگيرد، و پيش از تمام شدن ماه رمضان يا بعد از تمام شدن ماه و قبل از تمكن از قضا بميرد، روزه هايى را كه نگرفته قضا ندارد.