آروغ زدن چيزى كه خوردنش حرام است - مثل خون - به دهان او بيايد و عمدا فرو ببرد، روزه اش باطل و بايد قضاى آن روز را بگيرد، و بنابر احتياط واجب كفاره ء جمع بدهد.
مسأله 1680 - اگر نذر كند كه روز معينى را روزه بگيرد، چنانچه در آن روز عمدا روزه ء خود را باطل كند، بايد كفاره بدهد، و كفاره ء مخالفت نذر كفاره ء مخالفت قسم است كه در مسألهء " 2734 " خواهد آمد.
مسأله 1681 - اگر روزه دار به گفتهء كسى كه مى گويد مغرب شده و قول او شرعا معتبر نيست، افطار كند و بعد بفهمد مغرب نبوده است، يا شك كند كه مغرب بوده است يا نه، قضا و كفاره بر او واجب مى شود.
مسأله 1682 - كسى كه عمدا روزه ء خود را باطل كرده، اگر بعد از ظهر مسافرت كند، يا پيش از ظهر براى فرار از كفاره سفر نمايد، كفاره از او ساقط نمى شود، و همچنين است - بنابر اقوى - اگر مسافرت براى او قبل از ظهر پيش آمد كند.
مسأله 1683 - اگر عمدا روزه ء خود را باطل كند و بعد عذرى مانند حيض يا نفاس يا مرض براى او پيدا شود، بنابر احتياط كفاره بر او واجب است.
مسأله 1684 - اگر يقين يا اطمينان كند و يا بينه قائم شود كه روز اول ماه رمضان است و عمدا روزه ء خود را باطل كند، و بعد معلوم شود كه آخر شعبان بوده، كفاره بر او واجب نيست.
مسأله 1685 - اگر انسان شك كند كه آخر ماه رمضان است يا اول شوال و عمدا روزه ء خود را باطل كند، بعد معلوم شود كه اول شوال بوده كفاره بر او واجب نيست.
مسأله 1686 - اگر روزه دار در ماه رمضان با زن روزه دار خود جماع كند، چنانچه زن را بر جماع اكراه كرده باشد، كفاره ء روزه ء خودش و بنابر احتياط كفاره ء روزه ء زن را بايد بدهد، و اگر زن به جماع راضى بوده بر هر كدام يك كفاره واجب مى شود.
مسأله 1687 - اگر زنى شوهر روزه دار خود را بر جماع اكراه نمايد، واجب نيست كفاره ء روزه ء شوهر را بدهد.