نيز، پيامبر فصيح و شيوا سخن بود وعلى نيز، پيامبر بخشنده و دست و دل باز بود وعلى نيز، پيامبر عالم به شرايع و امور الهى بود، على هم عالم به فقه و شريعت و امور دقيق و غامص الهى بود، پيامبر در دنيا زاهد مى زيست و حرص بر دنيا نداشت و در جمع آورى آن نمى كوشيد، على هم زاهد در دنيا و ترك كننده آن بود و از لذتهاى آن بهره نمى گرفت، پيامبر خود را در نماز و عبادت مىگداخت وعلى نيز، پيامبر چيزى از امور عاجل دنيا در نظرش محبوب نبود جز زنان و على نيز همين گونه بود، پيامبر فرزند زاده عبد المطلب بن هاشم بود وعلى هم از همين تيره بود و پدر هر دو در ميان ساير فرزندان عبد المطلب فرزند يك پدر بودند، پيامبر در دامان ابو طالب پدر على پرورش يافت و نزد او به منزله يكى از اولادش به شمار مى رفت و چون بزرگ شد به پاس خدمات ابو طالب على را از ميان فرزندان وى برگزيد و او را از كودكى در دامان خود پروريد، (1) از اين رو خلق و خوى هر دو درهم آميخته و سرشت هر دو شبيه يكديگر گرديده... (2) و نيز ابن ابى الحديد اختصاص على عليه السلام به رسول خدا صلى الله عليه و آله و سلم را از ابو جعفر نقيب نقل نموده و گويد كه وى گفته است: اين اختصاص از آن روست كه آنها يك جان در دو پيكر بودند، پدر (جد) يكى، خانه يكى، و اخلاق هم يگانه و مناسب يكديگر، پس هر گاه پيامبر صلى الله عليه و آله و سلم على را بزرگ مى داشت در واقع خود را بزرگ مى داشت. (3)