روبرو مى شود او را مى كشد يا ضربتى مى زند يا به خاك مى افكند، يا بر او نهيب مى زند كه اى دشمن خدا بمير و او قالب تهى مى كند، و هيچ كس از چنگ او نمىگريزد! (1) 3 - ابن ابى الحديد در شرح اين سخن حضرت كه به امام حسن عليه السلام فرمود:
(هرگز كسى را به مبارزه فرامخوان، و اگر به مبارزه فرا خوانده شدى اجابت كن، زيرا فرا خواننده به مبارزه متجاوز است و متجاوز مغلوب) (1)، گويد: آن حضرت در اين سخن به يك حكم و علت آن اشاره نموده است، و ما هرگز نشنيده ايم كه آن حضرت دعوت به مبارزه كرده باشد اما هميشه يا به نام خوانده مى شد و يا صداى مبارز طلبى بلند مى شد و حضرت به ميدان مى رفت و او را به قتل مى رساند. در جنگ بدر بنى ربيعة بن عبد شمس بنى هاشم را به مبارزه خواندند و حضرت به ميدان رفت و وليد را كشت و در قتل عتبه نيز با حمزه شركت داشت.
و در جنگ احد طلحة بن ابى طلحه مبارز طلبيد و حضرت به ميدان رفت و او را كشت. و در جنگ خيبر مرحب مبارز طلبيد باز حضرت به ميدان رفت و او را كشت. اما به ميدان رفتن حضرتش در جنگ خندق براى مبارزه با عمرو بن عبدود بزرگتر از بزرگ و عظيم تر از عظيم است، و سخن تنها همان است كه شيخ ما ابو آلهذيل گفته است در پاسخ كسى كه پرسيد: (منزلت على در نزد خدا بزرگتر است يا ابو بكر)؟ او گفت: (اى برادرزاده، به خدا سوگند مبارزه على با عمرو در جنگ خندق با تمام اعمال و طاعات مهاجران و انصار برابر است و بر آنها فزونى دارد چه رسد به ابو بكر تنها)!
و در اين زمينه از حذيفة بن يمان مطلبى مناسب بلكه بليغ تر نقل شده و آن