2 - ان الذين قالوا ربنا الله ثم استقاموا تتنزل عليهم الملائكة الا تخافوا و لاتحزنوا وابشروا بالجنة التى كنتم توعدون. نحن اولياؤكم في الحيوة الدنيا و في الاخرة ولكم فيها ماتشتهى انفسكم ولكم فيها ماتدعون. (1) (آنان كه گفتند: پروردگار ما الله است و در اين راه استقامت كردند فرشتگان بر آنان نازل مى شوند [و گويندشان] كه مترسيد و غم مداريد وشما را مژده باد به بهشتى كه وعده تان مى دادند، ما در زندگانى دنيا و آخرت دوستان شماييم، و شما راست در آن بهشت هر چه دل خواه تان باشد وشما راست در آنجا هر چه درخواست كنيد).
امام عسكرى عليه السلام از رسول خدا صلى الله عليه و آله و سلم روايت كرده كه فرمود: مؤمن پيوسته از سوء عاقبت بيمناك است و يقين به وصول به خشنودى خداوند پيدا نمى كند تا وقت جان دادن و ظهور ملك الموت بر او، زيرا ملك الموت زمانى بر مؤمن وارد مى شود كه سخت در بيمارى به سر مى برد و از آنچه به جا مىگذارد از مال و زن و فرزند سخت دل تنگ و از سختيها و عقباتى كه در پيش دارد به شدت مضطرب است و هنوز غم واندوه در دلش باقى است و همه آرزوهايى كه بدانها نرسيده از دستش رفته است. ملك الموت گويدش: چرا اين همه اندوه مى برى و غم گلويت را مىفشارد؟ گويد: احوالم پريشان است و ناكام از دنيا مى روم.
ملك الموت گويد: آيا هيچ عاقلى با از دست دادن پول سياهى در برابر هزار هزار برابر دنيا كه به دست مى آورد بيتابى مى كند؟ [گويد: نه]، ملك الموت گويد: به بالاى سرت بنگر. او مىنگرد و درجات بهشتى و قصرهايى را كه هيچ كس باورش نمى آيد و آرزوى آن را ندارد مى بيند، ملك الموت به او گويد: اين منزلها و نعمتها و اموال است و هر يك از اولاد تو كه صالح بوده با تو در اينجا