نمى كند، پس مراد از آن كس ديگرى است، و همه اجماع دارند بر آن كه مراد على بن ابى طالب رضى الله عنه است. بنابر اين آيه دلالت دارد بر آن كه نفس على همان نفس محمد صلى الله عليه و آله و سلم است. و نيز نمى تواند نفس او عين نفس آن حضرت باشد پس مراد آن است كه نفس او مانند نفس آن حضرت است، و اين مقتضى مساوات از همه جهت است، ولى مسأله نبوت و فضيلت به دلايلى از اين عموم بيرون است، زيرا محمد صلى الله عليه و آله و سلم پيامبر بود وعلى نبود و نيز اجماع منعقد است بر آن كه محمد صلى الله عليه و آله و سلم از على رضى الله عنه افضل است، مى ماند بقيه فضايل كه در آنها با يكديگر برابرند، و چون اجماع قائم است كه محمد صلى الله عليه و آله و سلم از ساير پيامبران عليهم السلام افضل است پس على عليه السلام نيز افضل از آنان مى باشد. اين است وجه استدلال به ظاهر اين آيه. (1) در تأييد اين استدلال به آيه شريفه حديثى است كه مورد قبول موافق و مخالف است و آن سخن رسول خدا صلى الله عليه و آله و سلم است كه فرمود: (هر كه مى خواهد به علم آدم، طاعت نوح، محبوبيت ابراهيم، هيبت موسى و برگزيدگى عيسى بنگرد بايد به على بن ابى طالب بنگرد). زيرا اين حديث دلالت دارد كه همه اين صفاتى كه در اين پيامبران به طور پراكنده موجود است يك جا در على عليه السلام گرد آمده است، و همين دليل است كه على عليه السلام از همه پيامبران جز پيامبر ما صلى الله عليه و آله و سلم افضل است. اما ساير شيعيان از گذشته و حال استدلال مى كنند بر اين كه على عليه السلام مثل نفس محمد صلى الله عليه و آله و سلم است مگر در برخى موارد كه به دليل خاص استثناست. و چون نفس محمد صلى الله عليه و آله و سلم افضل از صحابه است بنابر اين نفس على عليه السلام نيز افضل از ساير صحابه مى باشد.
فخر رازى پس از نقل اين مطلب از حمصى، در پاسخ گويد: جواب اين