از دو طلب خود را از فلانى بگير) و آن را معين نكند، حواله صحيح نيست.
مسأله 2347 - اگر بدهى واقعا معين باشد ولى بدهكار و طلبكار در موقع حواله دادن مقدار يا جنس آن را ندانند، حواله صحيح است، مثلا اگر طلب كسى را در دفتر نوشته باشد و پيش از ديدن دفتر حواله بدهد و بعد دفتر را ببيند و به طلبكار مقدار طلبش را بگويد، حواله صحيح است.
مسأله 2348 - طلبكار مى تواند حواله را قبول نكند، اگرچه كسى كه به او حواله شده فقير نباشد و در پرداختن حواله هم كوتاهى ننمايد.
مسأله 2349 - اگر كسى كه به حواله دهنده بدهكار نيست، حواله را قبول كند، پيش از پرداختن حواله نمى تواند مقدار حواله را از حواله دهنده مطالبه كند، و اگر طلبكار طلب خود را به مقدار كمتر صلح كند، كسى كه حواله را قبول كرده، فقط همان مقدار را مى تواند از حواله دهنده مطالبه نمايد.
مسأله 2350 - بعد از آن كه حواله محقق شد، حواله دهنده و كسى كه به او حواله شده نمى توانند حواله را به هم بزنند، و هر گاه كسى كه به او حواله شده در موقع حواله فقير نباشد، اگرچه بعد فقير شود طلبكار هم نمى تواند حواله را به هم بزند، و همچنين است اگر موقع حواله فقير باشد و طلبكار بداند كه فقير است، ولى اگر نداند فقير است و بعد بفهمد مالدار شده طلبكار مى تواند حواله را به هم بزند و طلب خود را از حواله دهنده بگيرد.
مسأله 2351 - اگر بدهكار و طلبكار و كسى كه به او حواله شده - در صورتى كه قبول او در صحت حواله معتبر باشد، مثل اين كه به حواله دهنده بدهكار نباشد - يا يكى از آنان براى خود حق به هم زدن حواله را قرار دهد، مطابق قرارى كه گذاشته اند مى تواند حواله را به هم بزند.
مسأله 2352 - اگر حواله دهنده خودش طلب طلبكار را بدهد، چنانچه به در خواست كسى كه به او حواله شده و مديون حواله دهنده بوده داده است، مى تواند چيزى را كه داده از او بگيرد، و اگر بدون در خواست او داده، يا اين كه او مديون حواله دهنده نبوده، نمى تواند چيزى را كه داده از او مطالبه نمايد.